Smoleńska zmowa milczenia 

Z Leszkiem Misiakiem, ekspertem w sprawie katastrofy

smoleńskiej i współautorem książki Musieli zginąć, rozmawia

dr Leszek Pietrzak, były analityk BBN. (Warszawska Gazeta; (31 marca 2017)

Powołując podkomisję do

zbadania od nowa przyczyn

katastrofy smoleńskiej na początku

2016 r. Antoni Macierewicz

powiedział: Mija sześć lat

od momentu, który nazwano

największą tragedią po drugiej

wojnie światowej. Była to

największa tragedia lotnicza

w dziejach lotnictwa światowego.

Dziś okazuje się, że wokół

tej największej tragedii

było krótkie ożywienie i znowu

zapanowała cisza. Czy to nie

dziwne?

To nie jest cisza, to zmowa milczenia.

Pomijam pojawiające się

deklaracje, że NATO powinno pomóc,

że będziemy walczyli o zwrot

wraku itd. Nikt nie pyta obecnej

władzy, dlaczego nie prowadzi

transparentnego śledztwa.

Nikt nie pyta Antoniego Macierewicza,

dlaczego podległe mu

służby, zwłaszcza Służba Kontrwywiadu

Wojskowego, od półtora

roku ukrywają kluczowe dowody

w sprawie katastrofy, m.in. zapis

monitoringu lotu Tu-154M 101, zapisy

depesz systemu ACARS, czyli

tzw. wirtualnej czarnej skrzynki,

zapisy radarowe lotów z 10 kwietnia

2010 r. Nikt nie upomina się

o bieżące informacje o przebiegu

i stanie śledztwa z prokuratury,

która także posiada zapisy radarowe,

wiedzę o ACARS, zdjęcia satelitarne,

otrzymane z USA. Nikt

nie żąda odpowiedzi, dlaczego

Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego

2 lutego 2010 r. a więc

przed katastrofą, uzyskała dostęp

do kontroli radarowej lotów z Okęcia

i lotów nad całą Polską, choć nie

ma w zakresie swoich ustawowych

obowiązków monitorowania przestrzeni

powietrznej. Zapanowała

jakaś dziwna zmowa milczenia.

Milczą również „niepokorni” dziennikarze,

którzy przed dojściem do

władzy PiS-u zarzucali administracji

Tuska ukrywanie informacji na

ten temat, a nawet kolaborację

z Rosją.

Może zastój w śledztwie, także

dziennikarskim, jest spowodowany

tym, że temat katastrofy

nie jest już gorącym tematem

debat politycznych.

Jeśli interes polityczny przesądza,

czy wyjaśnia się przyczyny takiej

tragedii, czy nie, wystawia to

straszne świadectwo politykom,

nie mówiąc o dziennikarzach.

W kwietniu i grudniu ub.r.

wskazaliśmy na łamach „Warszawskiej

Gazety”, co naszym

zdaniem powinna zrobić prokuratura,

czego dotąd nie

zrobiła, co ukrywa SKW i jakie

informacje powinien upublicznić

Antoni Macierewicz

oraz prowadząca to śledztwo

prokuratura. Nikt nie zakwestionował

tych bardzo poważnych

zarzutów i pytań i nikt się

do nich nie odniósł. Wciąż słyszymy,

że katastrofa powinna

zostać wyjaśniona. Jednak gdy

zadajemy konkretne pytania

w tej sprawie, napotykamy na

prawdziwy mur milczenia. Jak

to można wytłumaczyć?

– Dla tysięcy Polaków, którzy zapalali

po katastrofi e znicze pod Pałacem

Prezydenckim, jak również

dla tych, którzy śledzili te wydarzenia,

a teraz obserwują kolejne

smoleńskie miesięcznice oraz organizowane

w całej Polsce rocznicowe

marsze pamięci, jest to

całkowicie niezrozumiałe, a nawet

wręcz szokujące. Nie tak bowiem

wyobrażali sobie „dobrą zmianę”.

Byli przekonani, że po dojściu PiS-u

do władzy poznamy całą prawdę

na temat katastrofy w Smoleńsku,

gdyż tak obiecywano. A jednak po

prawie półtora roku rządów PiS-u

prawdy tej nie znamy.

Co Pana najbardziej dziwi

w działaniach służb obecnej

administracji państwowej

w aspekcie wyjaśniania

katastrofy?

Ukrywanie kluczowych dowodów.

Jednak najbardziej zdumiewa

mnie milczenie samego

Jarosława Kaczyńskiego, dopuszczanie

przez niego do całkowitego

zastoju w śledztwie smoleńskim

i nieinformowanie w tej sprawie

społeczeństwa. Sądzę, że bez przyzwolenia

Kaczyńskiego czy tolerowania

przez niego takiej sytuacji

nie mogłoby to mieć miejsca, i to

aż przez półtora roku. Zastanawiam

się, jakie racje spowodowały,

że człowiek, tak boleśnie został doświadczony

przez tragedię smoleńską,

w której, przypomnijmy,

stracił brata-bliźniaka, milczy?

Mam na myśli przede wszystkim

całkowity brak reakcji Kaczyńskiego

na ukrywanie dowodów,

jak również zaniechanie wielu

działań, jakie mogłyby zostać w tej

sprawie podjęte. Ten dystans Jarosława

Kaczyńskiego jest naprawdę

zdumiewający. Tak jakby poznał

już prawdę o katastrofi e smoleńskiej

i ta prawda na tyle go przeraziła,

że całkowicie zamknęła mu

usta. Jak straszna musiała być ta

prawda? Na pewno tą prawdą nie

było poznanie szczegółów, w jaki

sposób ludzie Putina dokonali zamachu

na polską delegację, lecącą

do Smoleńska. Bo wówczas mówiłby

o tym głośno na cały świat.

Tą prawdą nie były również związane

z katastrofa zaniechania i zaniedbania

ekipy Donalda Tuska. Bo

gdyby tak było, Jarosław Kaczyński

od razu obwieściłby to opinii

publicznej. Powstaje więc pytanie,

co tak naprawdę jest powodem

spuszczenia zasłony milczenia

nad Smoleńskiem? Dlaczego katastrofa

smoleńska stała się dzisiaj

dla PiS-u przysłowiowym „gorącym

kartofl em”?

Jarosław Kaczyński przez cały

czas jednoznacznie wypowiadał

się, że sprawa katastrofy

musi zostać wyjaśniona. W jednym

z wywiadów powiedział:

musimy bez żadnych wątpliwości

ustalić, czy doszło do zamachu.

W cywilizowanym świecie

nie było takiego wydarzenia,

jak likwidacja całego przywództwa

jakiegoś państwa. Jednak

do zbadania tego konieczne jest

uchwalenie odrębnej ustawy.

Jarosław Kaczyński zawsze

krytykował PO za sposób prowadzenia

śledztwa w sprawie

katastrofy w Smoleńsku.

– Ale dziś władzę ma Jarosław

Kaczyński, a nie PO. Jego ludzie

uzyskali dostęp do wszelkiej wiedzy

i dokumentacji, także tej najbardziej

tajnej. Jednak specjalnej

ustawy, którą zapowiadał Kaczyński,

nie ma, a zamiast prawdziwego

przełomu, śledztwo zostało

de facto utajnione. Jest jasne, że

milczenie i ukrywanie kluczowych

informacji ze śledztwa oznacza po

prostu osłanianie sprawców zaniedbań,

czy wręcz zamachowców,

jeżeli oczywiście był to zamach,

bo w śledztwie – co warto przypomnieć

– nie odrzucono tej hipotezy.

To, jak można sądzić, daje czas

tym sprawcom na zatarcie dowodów

ich winy oraz na mataczenie.

Czas to przecież ważny czynnik

w każdym śledztwie.

Ani prokuratura, ani MON

nie upubliczniły nagrań monitoringu

lotu z 10 kwietnia

2010 r. wykonanych przez

służby wojskowe. Lot Tu-

-154M 101 był lotem wojskowym,

w jego planie było

wyraźnie określone, że miał

status HEAD, tj. z najważniejszymi

osobami w państwie

na pokładzie, a takie loty zawsze

są monitorowane. Polskie

służby specjalne wciąż

ukrywają dokumentację prowadzonego

przez nie monitoringu

lotu Tu-154M 101?

Tak rzeczywiście jest. Rodzi się zasadnicze

pytanie: kogo w ten sposób

polskie służby ochraniają?

MON dawno zapowiadało upublicznienie

nagrań z nasłuchu

polskiego samolotu rządowego,

uzyskanych z Łotwy i Szwecji,

a tymczasem od półtora roku

ukrywa własne nagrania. Przypomnijmy,

że zgodnie z instrukcją

służby wojskowe korzystają w lotach

HEAD z tajnej stacji nasłuchowej,

z radiostacji HF, która służy do

prowadzenia korespondencji radiowej,

co umożliwia łączność na

bardzo dalekich zasięgach, przesyłanie

danych, faksów, obrazów,

szyfrowanie i transmitowanych

danych. Radiostacje wojskowe

VHF/UHF zapewniają bezpieczną

łączność także z ośrodkami sojuszniczymi

z NATO. Zapis tego monitoringu

jest ukrywany, podobnie

jak wiedza o systemie ACARS,

który wysyłał do 36. SPLT (Specjalnego

Pułku Lotnictwa Transportowego)

szczegółowe depesze

o położeniu maszyny, stanie urządzeń,

parametrach lotu, decyzjach

załogi. ACARS bazuje na sieci przekaźników

satelitarnych rozsianych

po całym świecie, informacje są

automatycznie przesyłane do bazy

na ziemi co kilka minut. W 36. SPLT

był dyżurny koordynator lotów

(DKL), który, oprócz prowadzących

samolot kontrolerów cywilnych,

monitorował loty Tu-154,

odbierał depesze ACARS. Informacje

na ten temat są od półtora

roku przez MON utajnione. Nie

podano, że ACARS był zainstalowany

w polskim samolocie, nawet

po tym jak ujawniłem, że jest to

przez MON ukrywane (!). Informacji

o ACARS brak było też w raporcie

Millera. Ale w anglojęzycznych

raportach sporządzonych przez

Universal Avionics System Corporation

– amerykańskiego producenta

awioniki zainstalowanej

w Tu-154M 101, znaleźliśmy informacje,

że ACARS był na jego pokładzie.

Jeśli ten rejestrator przed

tragicznym lotem do Smoleńska

jakaś „niewidzialna ręka” wymontowała,

tak jak odłączono

radiostacje ratunkowe, czyli lokalizatory,

świadczyłoby to o działaniu

„wspólnym i w porozumieniu”

w celu ukrycia, w jakim dokładnie

miejscu i o jakiej dokładnie godzinie

samolot zaginął. Prokuratura

dotąd nie upubliczniła również informacji

o logowaniach włączonych

na terenie Rosji telefonów

23 ofi ar, które pozwalają odtworzyć

czas i miejsce urwania się

łączy telefonicznych, a także informacje

SMS, rozmów, nagrań

poczt głosowych itp. Wszystkie

one są nadal utajnione, podobnie

jak wiedza dotycząca zapisów radarowych

lotu Tu-154, począwszy

od startu z Okęcia aż do momentu

krytycznego, która jest w posiadaniu

prokuratury, służb wojskowych

oraz ABW. To są przecież bardzo

ważne dowody na to, co naprawdę

stało się w Smoleńsku. Przy dzisiejszym

monitorowaniu lotów

przez wiele rejestratorów (zwłaszcza

w przypadku samolotów

typu Air Force One) wrak nie jest

niezbędny do ustalenia tego, co

stało się w dniu 10 kwietnia 2010 r.

Wydawało się, że po przejęciu

władzy przez PiS ruszą postępowania

prokuratorskie

i procesy sądowe dotyczące

Smoleńska. Ale czy tak się rzeczywiście

stało?

Prokuratura nie informuje nas

na bieżąco o postępach prowadzonego

śledztwa w sprawie katastrofy

w Smoleńsku. Jedna

ogólnikowa konferencja to zdecydowanie

za mało. Nic nie wiemy

o przesłuchaniach kluczowych

świadków, o tym, czy dokonano

np. aresztowań „punktowych”,

które po nitce do kłębka mogłyby

doprowadzić do głównych

winowajców, a więc np. osób

odpowiedzialnych za wymontowanie

lokalizatorów ratunkowych

w Tu-154 przed 10 kwietnia 2010 r.,

osób odpowiedzialnych za ACARS,

za nasłuch, za monitoring samolotu

prezydenckiego, za nadzór

nad tymi ludźmi, a także innych

ważnych świadków. Polacy powinni

wiedzieć, kto i o co jest podejrzewany

w tej sprawie. Słowem,

mamy brak konkretów i ciągle

tylko same ogólniki. Wyjaśnienie

tragedii smoleńskiej jest sprawą

publiczną, powinno toczyć się

przy otwartej kurtynie. Niedawna

informacja, że SKW złożyło zawiadomienia

do prokuratury w sprawie

przetargu na remont Tu-154

w Samarze to odwracanie uwagi

od wyjaśnienia momentu samej

katastrofy. To tak, jakby po śmierci

pacjenta, zamiast najpierw przeprowadzić

sekcję zwłok, zajmowano

się zapaleniem migdałków,

które przechodził w młodości.

Nie mamy komunikatów o stanie

śledztwa podkomisji ani

prokuratury, nie została ujawniona

wiedza, jaką w tej sprawie

dysponuje SKW. Za to

pojawiają się kolejne deklaracje,

obietnice, które bardzo

szybko podchwytują media

i komentują. Nikt nie sprawdza,

czy ma to pokrycie w rzeczywistości

albo istotne znacznie

w całej sprawie.

Właśnie tak to wygląda. Opinia

publiczna dostaje w ten sposób

fałszywy obraz, wskazujący, że

w sprawie katastrofy smoleńskiej

rzeczywiście „coś się dzieje”. Gdyby

dotyczyło to innego wydarzenia,

można byłoby to zignorować.

Ale w tym wypadku chodzi o tragedię

ofi cjalnej polskiej delegacji

z prezydentem RP na czele. Wyjaśnienie

jej winno zatem być absolutnym

priorytetem polskiego

państwa. Takie były zresztą zapowiedzi

polityków PiS-u, gdy partia

ta była jeszcze w opozycji. Wypowiedzi

Macierewicza, że „najwyższy

czas, by NATO włączyło się

w wyjaśnianie katastrofy smoleńskiej”,

a potem kontra szefa MSZ

Witolda Waszczykowskiego, że takich

instrumentów, aby udzielić

Polsce pomocy w tym śledztwie,

„Kwatera Główna NATO nie ma”,

czy też wypowiedź szefa MSZ, że

jest przygotowywana skarga do

Międzynarodowego Trybunału

Sprawiedliwości w Hadze w sprawie

zwrotu Polsce wraku, która zostanie

wniesiona, o ile (sic!) będzie

decyzja polityczna rządu, tylko potwierdzają

tezę o grze pozorów.

Oświadczenie rzecznika rządu Rafała

Bochenka z 20 lutego 2017 r., że

sprawa katastrofy smoleńskiej powinna

zostać wyjaśniona, „bo to,

co zrobili nasi poprzednicy, woła

o pomstę do nieba” i jego stwierdzenie,

że raporty komisji Millera

zostały stworzone pod „dyktando

Rosjan” również wpisują się w tę

trwającą od półtora roku smoleńską

propagandę sukcesu, jaką

karmi Polaków rząd PiS-u. Obecna

władza, zamiast wyjaśnić przyczyny

katastrofy w Smoleńsku,

„zastępczo” koncentruje emocje

i uwagę Polaków w sprawie Smoleńska,

budując pomniki ofiar,

upamiętniając ich nazwiskami

ulice i skwery oraz organizując

miesięcznice, rocznice i apele poległych,

tak jakby ci ludzie zginęli

na froncie walki. A jednocześnie

ta sama władza pozostawia wyjaśnienie

przyczyn ich śmierci jako

sprawę wciąż otwartą. To już nawet

nie kabaret, to jest tragifarsa.

Opinia publiczna oczekiwała,

że Antoni Macierewicz opublikuje

białą księgę, w której zamieściłby

tę wiedzę, którą, co

wiele razy publicznie zaznaczał,

ukrywała ekipa Donalda

Tuska. Jak pamiętamy, będąc

jeszcze w opozycji, Macierewicz

publikował raporty zespołu

parlamentarnego, nawet

te cząstkowe. Ale nie słychać

o publikacji.

Skoro wiedza jest ukrywana,

trudno oczekiwać na książkowe

publikacje nowych faktów. Powołana

przez Macierewicza

podkomisja jak dotąd nie przedstawiła

żadnych ważnych ustaleń,

a kosztowała w 2016 r. podatników

ponad 3,5 mln zł (jej członkowie

zarabiają miesięcznie od

2 do 8 tys. zł.). A przecież odziedziczyła

gotowe, kilkuletnie ustalenia

Zespołu Parlamentarnego.

Są zapowiedzi ministra, że niebawem

podkomisja przedstawi zbiór

dawnych ustaleń plus nowe, nieujawniane

dotąd informacje, ale

biorąc pod uwagę półtoraroczne

milczenie i ciągłe obietnice, powstrzymałbym

apetyty do czasu

poznania wymiernych, a nie propagandowych,

efektów.

Zespół Parlamentarny Antoniego

Macierewicza za rządów

PO miał być przeciwwagą dla

stronniczej prokuratury, powielającej

rosyjskie tezy i ustalenia.

Ale dziś w prokuraturze

rządzi PiS. Po co tak naprawdę

jest ta podkomisja?

Obawiam się, że została ona utworzona

raczej dla efektów wizerunkowo-

propagandowych. Bo jeśli

mnożenie bytów miałoby zwiększać

szanse na wyjaśnienie katastrofy,

to dlaczego PiS storpedował

utworzenie sejmowej komisji

śledczej ds. katastrofy? W komisji

sejmowej trudniej pozorować

działania z uwagi na starcia posłów

z różnych opcji. Wymusza

to zresztą publiczny przekaz TVP

– gdyż taki być powinien, jak w komisji

Rywina. Tworzy się sejmową

komisję ds. wyjaśnienia afery Amber

Gold, a odmawia się utworzenia

sejmowej komisji śledczej ds.

wyjaśnienia największej tragedii

od czasu drugiej wojny światowej,

tragedii 96 Polaków, w tym

nomen omen parlamentarzystów.

Cóż za paradoks? Brak zgody Jarosława

Kaczyńskiego na powołanie

sejmowej komisji śledczej

w sprawie Smoleńska demaskuje

Kaczyńskiego. Dlaczego Jarosław

Kaczyński nie chciał, by publicznie,

tak jak było w aferze Rywina,

„przyciśnięto do muru” dziesiątki,

a nawet setki polskich świadków,

w tym ludzi rządu Tuska, których

sam obwiniał w sprawie katastrofy?

Jeśli nie wierzy w skuteczność

komisji sejmowej, dlaczego

zgodził się na komisję ds. Amber

Gold? Tylko sejmowa komisja śledcza,

której obrady byłyby na żywo

transmitowane, przesłuchując na

oczach milionów Polaków wszystkich

świadków, mogłaby po nitce

do kłębka obnażyć tę mroczną

tajemnicę. Niepowołanie jej tak

naprawdę obnaża prawdziwe intencje

PiS-u.

Nie powołano sejmowej komisji

śledczej, ale jednak obecna

prokuratura podjęła decyzję

o przeprowadzeniu ekshumacji

wszystkich zwłok ofi ar,

poza tymi, które zostały skremowane.

Już są tego pierwsze

efekty – stwierdzono kolejny

przypadek zamiany ciał.

Ekshumacje są potrzebne, bo musimy

wiedzieć, czy we wszystkich

trumnach spoczywają właściwe

zwłoki i wykorzystać wszelkie

możliwości uzyskania informacji

o przyczynach ich śmierci. Jednak

po 7 latach, jak powiedziała

w rozmowie z „Rzeczpospolitą”

Ewa Klonowski, światowej sławy

antropolog sądowy, ekshumacje

te mogą odpowiedzieć wyłącznie

na pytanie, czy ciała ofi ar złożone

zostały we właściwych grobach.

W trumnach znajdują się już niemal

wyłącznie kości, co, w jej

ocenie, uniemożliwia znalezienie

śladów materiałów wybuchowych,

bo w kościach takich śladów

już nie będzie. Jej zdaniem nawet

doświadczony medyk sądowy po

tak długim czasie może nie być

w stanie na podstawie szczątków

określić właściwej przyczyny

śmierci. Obawiam się, że ekshumacje,

które mogą potrwać wiele

miesięcy, może kilka lat, jeśli nie

będą połączone z innymi wymiernymi

działaniami prokuratury,

mogą być wykorzystywane propagandowo

jako dowód aktywności

w wyjaśnianiu prawdy o katastrofi

e. Zastanawia mnie również to,

dlaczego w starannie dobranym

przez prokuratura krajowego

Marka Pasionka 14-osobowym

międzynarodowym zespole biegłych

medyków sądowych, którzy

uczestniczą w badaniach ekshumowanych

szczątków ofi ar, nie ma

ani jednego profesora z Polski, jest

natomiast aż czterech profesorów

z zagranicy, choć mamy w naszym

kraju prawdziwe sławy profesorskie

w tej dziedzinie?

Za czasów rządów PO temat

katastrofy nie schodził z łamów

„Gazety Polskiej” i pozostałych

mediów. Tak naprawdę katastrofa

smoleńska była przewodnim

tematem większości

polskich mediów, zwłaszcza

tych tzw. niepokornych. Czy

ten temat dla mediów już „się

wypalił”?

Nie, w tej sprawie nie ma mowy

o wypaleniu, zbyt ważna to

sprawa. To znamienne, że „niepokorni”

dziś ucichli, nie licząc nagłośnienia

wypowiedzi MON, że

resort liczy na pomoc NATO itp.

Prawdziwe oblicze „partyzanta

prawdy” Tomasza Sakiewicza i innych

„niepokornych”, także w sprawie

Smoleńska, opisałem w mojej

książce Prawicowe dzieci, czyli blef

IV RP. Obywatelskie śledztwo smoleńskie

w sprawie katastrofy zeszło

de facto do podziemia, toczy się już

tylko w blogosferze. Ale i tu zostało

w dużej mierze rozproszone, albowiem

portal Salon24, gdzie odbywały

się ważne dyskusje blogerów

prowadzących własne śledztwa

w sprawie Smoleńska, ograniczył

dostęp do komentarzy. To ucięło

wiele tych dyskusji, ponieważ dla

części blogerów takie potraktowanie

było nie do zaakceptowania,

więc zrezygnowali z pisania na

tym portalu. Dzisiaj jednak to nie

dziennikarze, lecz właśnie blogerzy,

tacy jak FYM (Free Your Mind)

i skupiona wokół niego grupa,

czyli MAREK TOMASZ, STAN35, Albatros

z lotu ptaka, TEODOR49,

NASZ WOJTEK, Rolex, Kisiel, KIZAK

i wielu innych, których nie wymieniłem,

próbują przebić tę skorupę

milczenia wokół katastrofy

w Smoleńsku.

To wszystko, o czym mówimy,

nieuchronnie prowadzi nas do

pytania, o co chodzi z ukrywaniem

wiedzy, pozorowaniem

działań, ciszą medialną wokół

smoleńskiej katastrofy.

Samolot rządowy państwa-

-członka NATO z generalicją

NATO i prezydentem tego państwa

nie znika przecież bez śladu.

Przyczyny jego tragedii są monitorowane

poprzez rozmaite rejestratory

w wielu ośrodkach, także

tych, które są usytuowane w krajach

sojuszniczych. Te przyczyny

są znane służbom wielu krajów,

ale, jak widać, one je ukrywają.

Gdyby chodziło o delegację prezydenta

USA czy Rosji, wówczas

dawno znalibyśmy odpowiedź,

milczenia

– Dziś władzę ma Jarosław Kaczyński,

a nie PO. Jego ludzie uzyskali dostęp do

wszelkiej wiedzy i dokumentacji, także

tej najbardziej tajnej. Jednak specjalnej

ustawy, którą zapowiadał Kaczyński, nie

ma, a zamiast prawdziwego przełomu,

śledztwo zostało de facto utajnione. Jest

jasne, że milczenie i ukrywanie kluczowych

informacji ze śledztwa oznacza po prostu

osłanianie sprawców zaniedbań, czy

wręcz zamachowców, jeżeli oczywiście

był to zamach, bo w śledztwie – co

warto przypomnieć – nie odrzucono tej

hipotezy. To, jak można sądzić, daje czas

tym sprawcom na zatarcie dowodów ich

winy oraz na mataczenie. Czas to przecież

ważny czynnik w każdym śledztwie.

26 rocznica zamachu w Smoleńsku 31 marca – 6 kwietnia 2017 r.

bo jej brak ośmieszałby potęgę

każdego z mocarstw. Śmierć delegacji

prezydenta małego kraju

można przemilczeć w imię tzw.

interesów geopolitycznych. Ale

dlaczego w to przemilczanie wpisują

się działania elity politycznej

PiS-u? Jak wytłumaczą oni Polakom,

że przez półtora roku ukrywają

prawdę, osłaniając własnym

milczeniem cynizm tych, których

obarczają winą?

Jak tę sytuację oceniać w kontekście

ustaleń rosyjskiej komisji

MAK i wniosków zawartych

w amerykańskich raportach

TAWS i FMS?

W ustaleniach dotyczących ostatnich

chwil lotu do Smoleńska, ale

nie tylko, wersje rosyjsko-polska

i amerykańska są sprzeczne, i jest

w nich wiele niejasności, swoistych

„furtek”. W raporcie Millera nie ma

nic na temat systemu ACARS, z kolei

w ustaleniach Amerykanów jest

wymienione, że oprogramowanie

ACARS zainstalowano w Tu-154M

101 w dniu 28 października 2008 r.

Amerykanie nie napisali jednak,

co wynika z tych zapisów, a to jest

przecież najważniejsze, bo tam

jest zawarta prawda, co rzeczywiście

stało się z polskim samolotem.

Szczegóły te mogą być w części

nieodszyfrowanej przez amerykańskiego

producenta, której Polska

prawdopodobnie nie ma. Czy

nie zwróciła się o to, czy też amerykański

producent odmówił jej

wydania, czy je po prostu zniszczono

– tego nie wiemy. Ani Antoni

Macierewicz, ani członkowie

podkomisji MON ze Stanów Zjednoczonych,

mający znakomite

kontakty w sferach lotniczych

USA, ani obecna polska prokuratura

krajowa jak dotąd nie wyjaśnili

tego Polakom.

Kolejna sprzeczność ustaleń rosyjskich

i amerykańskich polega na

tym, że w raporcie amerykańskim

czytamy, iż według zapisów TAWS

nie było komendy załogi o odejściu

na drugi krąg. Tymczasem

według zapisów rozmów z kokpitu,

które znamy z raportu Millera,

nawet dwukrotnie padła taka

komenda. Następna sprzeczność

jest taka, że w wersji amerykańskiej

zapis z czujnika na podwoziu

samolotu „on ground” w raporcie

FMS oznacza, że podwozie dotknęło

podłoża. Natomiast według

raportów MAK i komisji Millera samolot

dachował. Autorzy amerykańskiego

raportu FMS umieścili

w nim zapis nawigacji Tu-154 dopiero

od granic Białorusi. Na to

niedopatrzenie mogłyby rzucić

światło zapisy radarowe lotu,

które są w posiadaniu polskiej

prokuratury, SKW i ABW. Pokazałyby

bowiem, którędy samolot,

począwszy od startu na Okęciu leciał

i gdzie rzeczywiście „zniknął”

z monitorów i nasłuchu. Dopóki

ich nie poznamy, nie wolno lekceważyć

żadnej hipotezy, także inscenizacji

katastrofy w Smoleńsku,

choć może wydawać się to teorią

z gatunku science fi ction. Niestety,

strona internetowa z materiałami

komisji Millera, wraz załącznikami

amerykańskich raportów została

przez rząd PiS-u zlikwidowana,

i to zaraz po przejęciu władzy. Pytana

o to premier Beata Szydło na

konferencji prasowej odpowiedziała:

Ta strona została zamknięta

i będzie zamknięta po prostu. Myślę,

że to jest ta odpowiedź jedyna, którą

mogę w tej chwili udzielić. W raporcie

rosyjskim są też inne szokujące

ustalenia, których dotąd nie wyjaśniono,

np. na stronie 149 raportu

MAK poinformowano: Na miejscu

zdarzenia lotniczego był odnaleziony

certyfi kat zdatności do lotu

samolotu nr 101, którego ważność

wygasła 20 maja 2009 r., a także aktualny

certyfi kat zdatności do lotu

innego statku powietrznego (nr 102),

który w momencie zdarzenia lotniczego

[katastrofy w Smoleńsku

– przyp. L.P.] przechodził kapitalny

remont. Zaświadczenie o zdatności

do lotu jest obowiązkowym

dokumentem, który powinien

znajdować się na pokładzie samolotu.

Czy odnalezienie certyfi katu

samolotu nr 102 oznaczać może, że

nie był on w tym czasie w remoncie

w Samarze, lecz… leżał w Smoleńsku?

A może ktoś certyfi kat sto

dwójki wykradł z Samary i podrzucił

na wrakowisko w Smoleńsku?

Jeśli tak, to po co to zrobił, w jakim

celu? Powyższe sformułowania

w raporcie MAK brzmią jak publiczne

postawienie pytania przez

rosyjską komisję właścicielowi rosyjskich

zakładów remontowych

w Samarze. Pytanie, dlaczego postawiono

je publicznie, a nie wyjaśniono

tego przed publikacją

raportu?

Dlaczego dzisiaj, kiedy

świat zachodni toczy z Rosją

wojnę informacyjną nie tylko

w aspekcie Ukrainy, ale także

Syrii, nie wykorzystuje się wiedzy

na temat katastrofy w Smoleńsku

w tej wojnie?

Mamy nawet sytuację odwrotną,

Smoleńsk, zamiast stać się kartą

przetargową w rozgrywce Zachodu

z Rosją, stał się prawdziwym

tematem tabu. Nie chodzi oczywiście

o wydawanie komunikatów

rządowych wyjaśniających wydarzenia

z 10 kwietnia 2010 r. Mogą na

przykład pojawić się tzw. przecieki

do mediów. Może jest zatem tak,

że w przypadku smoleńskiej katastrofy

prawda jest znacznie bardziej

skomplikowana niż sądzimy?

Dlaczego zachodni świat milczy

w tej sprawie, choć wie z całą pewnością,

co wówczas faktycznie się

stało? Jakie siły na Zachodzie mają

taką moc, aby tak skutecznie wymusić

ponadpaństwową zmowę

milczenia na ten temat?

– Jeżeli mówimy o milczeniu,

które, jak Pan zaznaczył, jest

równoznaczne z ukrywaniem

prawdy, to co w takim razie

stało się w Smoleńsku?

– Co dokładnie stało się w Smoleńsku,

nie wiem. Jednak każdy ze

specjalistów od płatowców, z którymi

rozmawiałem, twierdził, że

nie ma możliwości, aby taki samolot,

lecąc z tak małą prędkością,

na tak małym pułapie, nie pikując

w dół z dużej wysokości, mógł ulec

tak olbrzymiemu rozdrobnieniu

bez ingerencji człowieka. W ocenie

tych osób wielu pasażerów

samolotu powinno przeżyć jego

upadek. Uznając ich racje, stajemy

przed logiką zasadniczego wyboru:

jeśli nie był to wypadek losowy,

to musiał nastąpić wybuch,

a jeżeli nie było wybuchu, to znaczy,

że była to wyrafi nowana inscenizacja

wypadku. To z kolei stawia

pytania o przebieg, fi nał tego lotu,

los ludzi itp. Zajmując się katastrofą

smoleńską od początku,

będąc współautorem około 350

artykułów śledczych na ten temat,

a także książki, nie potrafi ę przesądzić

jednoznacznie, jaki był przebieg

wypadków 10 kwietnia 2010 r.,

jednak wiedza, jaką mam, wskazuje,

że nie był to wypadek losowy.

Jeżeli rozważamy, że mógł

to nie być wypadek losowy,

trzeba zadać zasadnicze pytanie,

kto miałby interes, by dokonać

tak okrutnej eliminacji

ludzi ze szczytu naszego państwa

i to niemal przy odłoniętej

kurtynie?

Rzecz w tym, że ja nie widzę takich

sił, które miałyby interes w tym, by

likwidować prezydenta Kaczyńskiego

czy inne osoby z jego delegacji

i w dodatku zrobić to w tak

okrutny sposób, na oczach całego

świata, podejmując jednocześnie

tak ogromne ryzyko, że

to wszystko wcześniej czy później

wyjdzie na jaw. Lech Kaczyński

nie miał aż takiego wpływu na

światową politykę, by jakieś siły

chciały go z niej wyeliminować

jako największe dla niej zagrożenie.

Wystąpienie antyrosyjskie

Lecha Kaczyńskiego na wiecu

w Tbilisi 12 sierpnia 2008 r. nie mogło

stać się tego powodem. Do

takiej retoryki, jaką zaprezentował

wówczas Kaczyński, światowe

mocarstwa są przyzwyczajone.

Zaś porozumienie z USA w sprawie

rozmieszczenia w Polsce elementów

amerykańskiej tarczy

antyrakietowej, której Rosja była

przeciwna, w sierpniu 2008 r. fi nalnie

podpisał przecież już rząd Donalda

Tuska.

Jeżeli to był zamach i jeżeli

przyjmiemy, że stała za nim Rosja

i Putin, musiał zatem istnieć

dla nich strategiczny polityczny

cel, by wciągnąć w pułapkę

i brutalnie zamordować na

swoim terenie prezydenta RP

i towarzyszącą mu delegację.

Taki zamach, gdyby został udowodniony,

sprzymierzyłby całą

opinię międzynarodową przeciw

Rosji, ale i personalnie przeciw samemu

Putinowi. Jeśli Rosja miałaby

już wtedy w planie aneksję

Krymu, wywołanie tak wrogiego

wokół niej klimatu politycznego

wydaje się politycznie irracjonalnym

celem. A nawet jeśli przyjąć,

że stała za tym Rosja i Putin,

to bomba w polskim samolocie

mogłaby przecież wybuchnąć

wcześniej, np. podczas lotu Kaczyńskiego

do Pragi lub w innym

miejscu, a cel zostałby i tak osiągnięty,

jednak wówczas podejrzenia

zostałyby odsunięte od

Putina. Taki plan można określić

samobójczym, choć w polityce

wszystko jest możliwe. W każdym

razie nie ma w tym logiki, chyba że

zamach ten byłby elementem rozgrywki

pomiędzy GRU i FSB, do jakiej

mogło dojść przed wyborami

prezydenckimi w Rosji. Zamach

na terenie Rosji bez udziału rosyjskich

służb miałby wątpliwe

szanse powodzenia, a jeśliby nawet

do niego doszło, Rosja natychmiast

oddałaby Polsce wrak,

czarne skrzynki i śledztwo, by odsunąć

od siebie jakiekolwiek podejrzenia.

Z kolei udział rosyjskich

służb w zamachu na samolot

z polskim prezydentem musiałby

być „legitymizowany” przez jakiś

ośrodek w Rosji, bo specsłużby

nie działają przecież w zupełnym

oderwaniu od rosyjskiego państwa.

Określone służby w Rosji, co

powszechnie wiadomo, są powiązane

z różnymi ośrodkami władzy,

nie tylko z obozem prezydenckim,

premiera, ale też z posiadającymi

ogromne wpływy oligarchami.

Na pewno zamach mógłby mieć

duży, kto wie czy nie decydujący,

wpływ na wynik wyborów

prezydenckich w Rosji w 2012 r.

Jakie siły mogłyby spowodować

międzynarodowy klincz

i całkowite przemilczenie

prawdy w tej sprawie?

Według mnie określenie faktycznych

sygnatariuszy tego przemilczenia

jest punktem wyjścia tego,

co wydarzyło się 10 kwietnia

2010 r. Działa przecież globalny

nasłuch elektroniczny Echelon,

są satelity wywiadowcze, jest

wreszcie Wikileaks. To świadczy

o tym, jak bardzo silne musiałoby

być przekonanie tych sygnatariuszy,

że są w stanie wymusić

tak szczelną zasłonę milczenia.

Jeśli jakaś zmowa milczenia w tej

sprawie byłaby możliwa, to tylko

sił ponadpaństwowych, które usiłują

wpływać na politykę rządów

i narodów wszelkimi możliwymi

sposobami, wymuszając na nich

określone działania polityczne,

także zbrojne, w kierunku pożądanym

przez te siły. Zamachy

na głowy państw, przewroty rewolucyjne

jak najbardziej mieściłyby

się w tych działaniach.

Przyjmując taką hipotezę, trzeba

mieć świadomość, że jest również

wysoce prawdopodobne

wykorzystanie przez te właśnie

ponadpaństwowe siły ich związków

z ludźmi określonych służb

specjalnych, także w Rosji, oraz

posłużenie się lokalnymi urzędnikami,

również tymi w Polsce,

do przeprowadzenia operacji zamachu

na polskiego prezydenta.

To oczywiście snucie trudnej do

wyobrażenia dla przeciętnego

śmiertelnika „spiskowej teorii”,

i to w sytuacji gdy władze PiS-

-u same zablokowały dostęp

do wiedzy na temat katastrofy

w Smoleńsku.

Rozważając tę hipotezę, musimy

zadać pytanie, jaki cel

chciałyby osiągnąć służby,

przeprowadzając zamach na

polskiego prezydenta, który

leciał do Katynia, aby tam, na

miejscu uczcić pamięć polskich

ofi ar zbrodni katyńskiej, która

na opinię publiczną w Polsce

oddziałuje przecież niezwykle

silnie?

Być może w grę wchodziła kalkulacja,

że zamach taki wywoła nastroje

antyrosyjskie w Polsce, ale

to jakby efekt dodatkowy. Być

może liczono na wywołanie w ten

sposób określonych skutków

międzynarodowych. Wówczas,

jak pamiętamy, miała miejsce polityka

tzw. resetu pomiędzy USA

a Rosją. Prezydent Obama wycofał

się z zamiaru budowy w Polsce

tarczy antyrakietowej. W zamian

Rosja poczyniła ustępstwa, ułatwiając

zaopatrywanie wojsk

USA i NATO w Afganistanie z baz

na terenie republik poradzieckich

oraz odstąpiła od dostawy systemów

antyrakietowych do Iranu,

co dla USA miało ważne znaczenie

w kontekście rozbudowy programu

nuklearnego Iranu. Ten

plan administracji Obamy mógł

się nie podobać z przyczyn zarówno

światopoglądowych, jak

i z powodu nakręcania intratnej

dla tych sił ponadpaństwowych

spirali zbrojeniowej, obliczonej

na zaostrzenie sytuacji na Bliskim

Wschodzie. Zamach na terytorium

Rosji, w oczywisty sposób

dowodzący nie tylko antydemokratycznego

nastawienia, ale

wręcz „zdziczenia”, mógł spowodować

wycofanie się już wówczas

z polityki resetu i zmiany polityczne

w Rosji i USA. Rosja jednak

„zaanektowała” śledztwo, czarne

skrzynki, wrak, od razu przyjęto

wersję wypadku losowego i winy

polskich pilotów, mimo ewidentnych

wskazań, że mogło to być celowe

działanie. Nawet późniejszy

zastanawiający „przeciek” o trotylu

i jego nagłośnienie nie zdołało

zmienić przyjętej przez Putina

narracji wypadkowej. To uniemożliwiło

oficjalne oskarżenie

Rosji o udział w zamachu. Reset

trwał nadal. Skończył się dopiero

wówczas gdy Putin stanął po stronie

prezydenta Syrii Assada i gdy

nie udał się inspirowany przez ww

siły przewrót rewolucyjny na Majdanie,

gdyż Putin zajął Krym.

Fakt, że po tych zdarzeniach

nie wykorzystano argumentu

Smoleńska przeciw Rosji, nie

wyciągnięto na światło dziennie

dowodów winy, wskazuje,

że może istnieć jakieś

„podwójne dno” tajemnicy

smoleńskiej.

Jest to wręcz symptomatyczne.

Wrak i czarne skrzynki polskiego

samolotu, które mogłyby pomóc

w rozwikłaniu zagadki, czy i kto

w Rosji mógł za tym stać, są do

dziś przetrzymywane przez Putina

(pomijam tu inne dowody,

dostępne tylko dla specsłużb, nie

tylko Rosji, czyli zapis nasłuchu,

monitoringu, wiedzę z satelitów

wywiadowczych). Przetrzymywanie

ich siłą rzeczy obciąża Putina

i stawia otwarte pytanie, jaki

naprawdę jest tego powód. Może

jest to „as w talii” przed wyborami

prezydenckimi w Rosji w 2018 r.?

Dopóki tego nie poznamy, dopuszczalne

są różne scenariusze.

Ujawnienie z kolei wiedzy tajnej

specsłużb mogłoby obciążyć

te siły ponadpaństwowe, które

stoją za zmową milczenia. Mamy

więc hipotetyczną sytuację,

w której wszyscy, ukrywający

mroczną prawdę o Smoleńsku

mogli stać się zakładnikami niepisanej

zmowy milczenia, każdy

z innych powodów. Być może

właśnie dlatego dotąd nie poznaliśmy

prawdy o tym, co wydarzyło

się 10 kwietnia 2010 r.

w Smoleńsku