To jest test

Richard A.Rotschild- autor patentu z 2015 r. Prawda czy fałsz?

11.12.2020

Coraz szersze kręgi zatacza w sieci i w mediach społecznożciowych pewne znamiennie odkrycie: otóż w światowym systemie rejesstracji patentów Espacenet (aktualnie 120 milionów rejestracji) figuruje nazwisko Richard A. Rotachild z frapującymi danymi dotyczącymi zgłoszonego przez niego w Stanach Zjenoczonych 13.10.2015 r. patentu pod nazwą: „System i metoda testowania na COVID-19” . Rejestrację tego patentu można z łatwością znaleźć pod numerem: US2020279585

Do sprawdzenia tutaj (klik) 

https://worldwide.espacenet.com/searchResults?ST=singleline&locale=de_EP&submitted=true&DB=&query=US2020279585

tent ten został rozszerzony przez autora w dniu 17 maja 2020, co Urząd Patentowy ogłosił 3 września tego roku o dalsze elementy.

Fakty te dowodzą po raz kolejny, że intensywne prace nad kabałą pod tytułem Covid-19 trwały już od wielu lat.

O autorze patentu nic bliższego nie wiadomo, poza faktem, że jest obywatelem Wielkie Brytanii. Internet nie wyrzuca żadnych danych na jego temat, żadnych zdjęć, chocby najmniejszej wzmianki o jego naukowych dokonaniach. Takie przypadki wskaztują na ogół na zaangażowanie tajnych służb, ponieważ w tym obszarze internet (Google i inne wyszukiwarki) jest zobowiązany do utrzymywania pełnej anonimowości.

Wścibscy dziennikarze nie omieszkali skierować zapytania o autora do firmy rodzinnej Rotschild & Co, która ma siedzibę oczywiście w Londynie. Stamtąd jednak nadeszła sucha odpowiedź rzeczniczki prasowej, że osoba ta nie ma żadnego powiązania z firmą. Zapytanie skierowane do adwokata patentowego Richarda A. Rotschilda pozostało bez odpowiedzi. 

 Natomiast rejestracji patentu nie jest w stanie dokonac żaden oszust, ponieważ wymagana jest do tego celu pełna dokumentacja patentu. Tak więc na pytanie: prawda czy fałsz proszę odpowiedzieć sobie samemu. I oczywiście, nikomu nie trzeba dziś tłumaczyć, ile taki patent przynosi dziennego dochodu, ale Rotschildom się po prostu należy. 

PS (15 godzin później) : Wyjaśniło się! Pewien dociekliwy człowiek przysłał mi wyniki swoich dociekań. Otóż w roku 2015 zgłoszony patent dotyczył pobierania danych biometrycznych i nosił tytuł: "System and method for using, processing, and displaying biometric data". Dopiero w maju 2020 roku  został nazwany, tak, jak to figuruje w notcepowyżej, czyli: "System and Method for Testing for COVID-19".

"Niektóre portale podawały, że chodzi o patent na testy PCR, to też ściema, tu chodzi o dane populacji w chmurze, mierzenie tego, zasilanie tej chmury i potem aplikowanie "odpowiednich akcji".- napisał mi mój korespondent. Czyli chodzi o szpiegowską aplikację w smartfonie, która doniesie, gdzie trzeba, jesli człowiek będzie wykazywał oznaki choroby (np. kaszel czy temperatura).

Opublikowano: 11 grudnia 2020, 04:45 ; Ostatnia aktualizacja: 12 grudnia 2020, 01:19

Smoleńska zmowa milczenia 

Z Leszkiem Misiakiem, ekspertem w sprawie katastrofy

smoleńskiej i współautorem książki Musieli zginąć, rozmawia

dr Leszek Pietrzak, były analityk BBN. (Warszawska Gazeta; (31 marca 2017)

Powołując podkomisję do

zbadania od nowa przyczyn

katastrofy smoleńskiej na początku

2016 r. Antoni Macierewicz

powiedział: Mija sześć lat

od momentu, który nazwano

największą tragedią po drugiej

wojnie światowej. Była to

największa tragedia lotnicza

w dziejach lotnictwa światowego.

Dziś okazuje się, że wokół

tej największej tragedii

było krótkie ożywienie i znowu

zapanowała cisza. Czy to nie

dziwne?

To nie jest cisza, to zmowa milczenia.

Pomijam pojawiające się

deklaracje, że NATO powinno pomóc,

że będziemy walczyli o zwrot

wraku itd. Nikt nie pyta obecnej

władzy, dlaczego nie prowadzi

transparentnego śledztwa.

Nikt nie pyta Antoniego Macierewicza,

dlaczego podległe mu

służby, zwłaszcza Służba Kontrwywiadu

Wojskowego, od półtora

roku ukrywają kluczowe dowody

w sprawie katastrofy, m.in. zapis

monitoringu lotu Tu-154M 101, zapisy

depesz systemu ACARS, czyli

tzw. wirtualnej czarnej skrzynki,

zapisy radarowe lotów z 10 kwietnia

2010 r. Nikt nie upomina się

o bieżące informacje o przebiegu

i stanie śledztwa z prokuratury,

która także posiada zapisy radarowe,

wiedzę o ACARS, zdjęcia satelitarne,

otrzymane z USA. Nikt

nie żąda odpowiedzi, dlaczego

Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego

2 lutego 2010 r. a więc

przed katastrofą, uzyskała dostęp

do kontroli radarowej lotów z Okęcia

i lotów nad całą Polską, choć nie

ma w zakresie swoich ustawowych

obowiązków monitorowania przestrzeni

powietrznej. Zapanowała

jakaś dziwna zmowa milczenia.

Milczą również „niepokorni” dziennikarze,

którzy przed dojściem do

władzy PiS-u zarzucali administracji

Tuska ukrywanie informacji na

ten temat, a nawet kolaborację

z Rosją.

Może zastój w śledztwie, także

dziennikarskim, jest spowodowany

tym, że temat katastrofy

nie jest już gorącym tematem

debat politycznych.

Jeśli interes polityczny przesądza,

czy wyjaśnia się przyczyny takiej

tragedii, czy nie, wystawia to

straszne świadectwo politykom,

nie mówiąc o dziennikarzach.

W kwietniu i grudniu ub.r.

wskazaliśmy na łamach „Warszawskiej

Gazety”, co naszym

zdaniem powinna zrobić prokuratura,

czego dotąd nie

zrobiła, co ukrywa SKW i jakie

informacje powinien upublicznić

Antoni Macierewicz

oraz prowadząca to śledztwo

prokuratura. Nikt nie zakwestionował

tych bardzo poważnych

zarzutów i pytań i nikt się

do nich nie odniósł. Wciąż słyszymy,

że katastrofa powinna

zostać wyjaśniona. Jednak gdy

zadajemy konkretne pytania

w tej sprawie, napotykamy na

prawdziwy mur milczenia. Jak

to można wytłumaczyć?

– Dla tysięcy Polaków, którzy zapalali

po katastrofi e znicze pod Pałacem

Prezydenckim, jak również

dla tych, którzy śledzili te wydarzenia,

a teraz obserwują kolejne

smoleńskie miesięcznice oraz organizowane

w całej Polsce rocznicowe

marsze pamięci, jest to

całkowicie niezrozumiałe, a nawet

wręcz szokujące. Nie tak bowiem

wyobrażali sobie „dobrą zmianę”.

Byli przekonani, że po dojściu PiS-u

do władzy poznamy całą prawdę

na temat katastrofy w Smoleńsku,

gdyż tak obiecywano. A jednak po

prawie półtora roku rządów PiS-u

prawdy tej nie znamy.

Co Pana najbardziej dziwi

w działaniach służb obecnej

administracji państwowej

w aspekcie wyjaśniania

katastrofy?

Ukrywanie kluczowych dowodów.

Jednak najbardziej zdumiewa

mnie milczenie samego

Jarosława Kaczyńskiego, dopuszczanie

przez niego do całkowitego

zastoju w śledztwie smoleńskim

i nieinformowanie w tej sprawie

społeczeństwa. Sądzę, że bez przyzwolenia

Kaczyńskiego czy tolerowania

przez niego takiej sytuacji

nie mogłoby to mieć miejsca, i to

aż przez półtora roku. Zastanawiam

się, jakie racje spowodowały,

że człowiek, tak boleśnie został doświadczony

przez tragedię smoleńską,

w której, przypomnijmy,

stracił brata-bliźniaka, milczy?

Mam na myśli przede wszystkim

całkowity brak reakcji Kaczyńskiego

na ukrywanie dowodów,

jak również zaniechanie wielu

działań, jakie mogłyby zostać w tej

sprawie podjęte. Ten dystans Jarosława

Kaczyńskiego jest naprawdę

zdumiewający. Tak jakby poznał

już prawdę o katastrofi e smoleńskiej

i ta prawda na tyle go przeraziła,

że całkowicie zamknęła mu

usta. Jak straszna musiała być ta

prawda? Na pewno tą prawdą nie

było poznanie szczegółów, w jaki

sposób ludzie Putina dokonali zamachu

na polską delegację, lecącą

do Smoleńska. Bo wówczas mówiłby

o tym głośno na cały świat.

Tą prawdą nie były również związane

z katastrofa zaniechania i zaniedbania

ekipy Donalda Tuska. Bo

gdyby tak było, Jarosław Kaczyński

od razu obwieściłby to opinii

publicznej. Powstaje więc pytanie,

co tak naprawdę jest powodem

spuszczenia zasłony milczenia

nad Smoleńskiem? Dlaczego katastrofa

smoleńska stała się dzisiaj

dla PiS-u przysłowiowym „gorącym

kartofl em”?

Jarosław Kaczyński przez cały

czas jednoznacznie wypowiadał

się, że sprawa katastrofy

musi zostać wyjaśniona. W jednym

z wywiadów powiedział:

musimy bez żadnych wątpliwości

ustalić, czy doszło do zamachu.

W cywilizowanym świecie

nie było takiego wydarzenia,

jak likwidacja całego przywództwa

jakiegoś państwa. Jednak

do zbadania tego konieczne jest

uchwalenie odrębnej ustawy.

Jarosław Kaczyński zawsze

krytykował PO za sposób prowadzenia

śledztwa w sprawie

katastrofy w Smoleńsku.

– Ale dziś władzę ma Jarosław

Kaczyński, a nie PO. Jego ludzie

uzyskali dostęp do wszelkiej wiedzy

i dokumentacji, także tej najbardziej

tajnej. Jednak specjalnej

ustawy, którą zapowiadał Kaczyński,

nie ma, a zamiast prawdziwego

przełomu, śledztwo zostało

de facto utajnione. Jest jasne, że

milczenie i ukrywanie kluczowych

informacji ze śledztwa oznacza po

prostu osłanianie sprawców zaniedbań,

czy wręcz zamachowców,

jeżeli oczywiście był to zamach,

bo w śledztwie – co warto przypomnieć

– nie odrzucono tej hipotezy.

To, jak można sądzić, daje czas

tym sprawcom na zatarcie dowodów

ich winy oraz na mataczenie.

Czas to przecież ważny czynnik

w każdym śledztwie.

Ani prokuratura, ani MON

nie upubliczniły nagrań monitoringu

lotu z 10 kwietnia

2010 r. wykonanych przez

służby wojskowe. Lot Tu-

-154M 101 był lotem wojskowym,

w jego planie było

wyraźnie określone, że miał

status HEAD, tj. z najważniejszymi

osobami w państwie

na pokładzie, a takie loty zawsze

są monitorowane. Polskie

służby specjalne wciąż

ukrywają dokumentację prowadzonego

przez nie monitoringu

lotu Tu-154M 101?

Tak rzeczywiście jest. Rodzi się zasadnicze

pytanie: kogo w ten sposób

polskie służby ochraniają?

MON dawno zapowiadało upublicznienie

nagrań z nasłuchu

polskiego samolotu rządowego,

uzyskanych z Łotwy i Szwecji,

a tymczasem od półtora roku

ukrywa własne nagrania. Przypomnijmy,

że zgodnie z instrukcją

służby wojskowe korzystają w lotach

HEAD z tajnej stacji nasłuchowej,

z radiostacji HF, która służy do

prowadzenia korespondencji radiowej,

co umożliwia łączność na

bardzo dalekich zasięgach, przesyłanie

danych, faksów, obrazów,

szyfrowanie i transmitowanych

danych. Radiostacje wojskowe

VHF/UHF zapewniają bezpieczną

łączność także z ośrodkami sojuszniczymi

z NATO. Zapis tego monitoringu

jest ukrywany, podobnie

jak wiedza o systemie ACARS,

który wysyłał do 36. SPLT (Specjalnego

Pułku Lotnictwa Transportowego)

szczegółowe depesze

o położeniu maszyny, stanie urządzeń,

parametrach lotu, decyzjach

załogi. ACARS bazuje na sieci przekaźników

satelitarnych rozsianych

po całym świecie, informacje są

automatycznie przesyłane do bazy

na ziemi co kilka minut. W 36. SPLT

był dyżurny koordynator lotów

(DKL), który, oprócz prowadzących

samolot kontrolerów cywilnych,

monitorował loty Tu-154,

odbierał depesze ACARS. Informacje

na ten temat są od półtora

roku przez MON utajnione. Nie

podano, że ACARS był zainstalowany

w polskim samolocie, nawet

po tym jak ujawniłem, że jest to

przez MON ukrywane (!). Informacji

o ACARS brak było też w raporcie

Millera. Ale w anglojęzycznych

raportach sporządzonych przez

Universal Avionics System Corporation

– amerykańskiego producenta

awioniki zainstalowanej

w Tu-154M 101, znaleźliśmy informacje,

że ACARS był na jego pokładzie.

Jeśli ten rejestrator przed

tragicznym lotem do Smoleńska

jakaś „niewidzialna ręka” wymontowała,

tak jak odłączono

radiostacje ratunkowe, czyli lokalizatory,

świadczyłoby to o działaniu

„wspólnym i w porozumieniu”

w celu ukrycia, w jakim dokładnie

miejscu i o jakiej dokładnie godzinie

samolot zaginął. Prokuratura

dotąd nie upubliczniła również informacji

o logowaniach włączonych

na terenie Rosji telefonów

23 ofi ar, które pozwalają odtworzyć

czas i miejsce urwania się

łączy telefonicznych, a także informacje

SMS, rozmów, nagrań

poczt głosowych itp. Wszystkie

one są nadal utajnione, podobnie

jak wiedza dotycząca zapisów radarowych

lotu Tu-154, począwszy

od startu z Okęcia aż do momentu

krytycznego, która jest w posiadaniu

prokuratury, służb wojskowych

oraz ABW. To są przecież bardzo

ważne dowody na to, co naprawdę

stało się w Smoleńsku. Przy dzisiejszym

monitorowaniu lotów

przez wiele rejestratorów (zwłaszcza

w przypadku samolotów

typu Air Force One) wrak nie jest

niezbędny do ustalenia tego, co

stało się w dniu 10 kwietnia 2010 r.

Wydawało się, że po przejęciu

władzy przez PiS ruszą postępowania

prokuratorskie

i procesy sądowe dotyczące

Smoleńska. Ale czy tak się rzeczywiście

stało?

Prokuratura nie informuje nas

na bieżąco o postępach prowadzonego

śledztwa w sprawie katastrofy

w Smoleńsku. Jedna

ogólnikowa konferencja to zdecydowanie

za mało. Nic nie wiemy

o przesłuchaniach kluczowych

świadków, o tym, czy dokonano

np. aresztowań „punktowych”,

które po nitce do kłębka mogłyby

doprowadzić do głównych

winowajców, a więc np. osób

odpowiedzialnych za wymontowanie

lokalizatorów ratunkowych

w Tu-154 przed 10 kwietnia 2010 r.,

osób odpowiedzialnych za ACARS,

za nasłuch, za monitoring samolotu

prezydenckiego, za nadzór

nad tymi ludźmi, a także innych

ważnych świadków. Polacy powinni

wiedzieć, kto i o co jest podejrzewany

w tej sprawie. Słowem,

mamy brak konkretów i ciągle

tylko same ogólniki. Wyjaśnienie

tragedii smoleńskiej jest sprawą

publiczną, powinno toczyć się

przy otwartej kurtynie. Niedawna

informacja, że SKW złożyło zawiadomienia

do prokuratury w sprawie

przetargu na remont Tu-154

w Samarze to odwracanie uwagi

od wyjaśnienia momentu samej

katastrofy. To tak, jakby po śmierci

pacjenta, zamiast najpierw przeprowadzić

sekcję zwłok, zajmowano

się zapaleniem migdałków,

które przechodził w młodości.

Nie mamy komunikatów o stanie

śledztwa podkomisji ani

prokuratury, nie została ujawniona

wiedza, jaką w tej sprawie

dysponuje SKW. Za to

pojawiają się kolejne deklaracje,

obietnice, które bardzo

szybko podchwytują media

i komentują. Nikt nie sprawdza,

czy ma to pokrycie w rzeczywistości

albo istotne znacznie

w całej sprawie.

Właśnie tak to wygląda. Opinia

publiczna dostaje w ten sposób

fałszywy obraz, wskazujący, że

w sprawie katastrofy smoleńskiej

rzeczywiście „coś się dzieje”. Gdyby

dotyczyło to innego wydarzenia,

można byłoby to zignorować.

Ale w tym wypadku chodzi o tragedię

ofi cjalnej polskiej delegacji

z prezydentem RP na czele. Wyjaśnienie

jej winno zatem być absolutnym

priorytetem polskiego

państwa. Takie były zresztą zapowiedzi

polityków PiS-u, gdy partia

ta była jeszcze w opozycji. Wypowiedzi

Macierewicza, że „najwyższy

czas, by NATO włączyło się

w wyjaśnianie katastrofy smoleńskiej”,

a potem kontra szefa MSZ

Witolda Waszczykowskiego, że takich

instrumentów, aby udzielić

Polsce pomocy w tym śledztwie,

„Kwatera Główna NATO nie ma”,

czy też wypowiedź szefa MSZ, że

jest przygotowywana skarga do

Międzynarodowego Trybunału

Sprawiedliwości w Hadze w sprawie

zwrotu Polsce wraku, która zostanie

wniesiona, o ile (sic!) będzie

decyzja polityczna rządu, tylko potwierdzają

tezę o grze pozorów.

Oświadczenie rzecznika rządu Rafała

Bochenka z 20 lutego 2017 r., że

sprawa katastrofy smoleńskiej powinna

zostać wyjaśniona, „bo to,

co zrobili nasi poprzednicy, woła

o pomstę do nieba” i jego stwierdzenie,

że raporty komisji Millera

zostały stworzone pod „dyktando

Rosjan” również wpisują się w tę

trwającą od półtora roku smoleńską

propagandę sukcesu, jaką

karmi Polaków rząd PiS-u. Obecna

władza, zamiast wyjaśnić przyczyny

katastrofy w Smoleńsku,

„zastępczo” koncentruje emocje

i uwagę Polaków w sprawie Smoleńska,

budując pomniki ofiar,

upamiętniając ich nazwiskami

ulice i skwery oraz organizując

miesięcznice, rocznice i apele poległych,

tak jakby ci ludzie zginęli

na froncie walki. A jednocześnie

ta sama władza pozostawia wyjaśnienie

przyczyn ich śmierci jako

sprawę wciąż otwartą. To już nawet

nie kabaret, to jest tragifarsa.

Opinia publiczna oczekiwała,

że Antoni Macierewicz opublikuje

białą księgę, w której zamieściłby

tę wiedzę, którą, co

wiele razy publicznie zaznaczał,

ukrywała ekipa Donalda

Tuska. Jak pamiętamy, będąc

jeszcze w opozycji, Macierewicz

publikował raporty zespołu

parlamentarnego, nawet

te cząstkowe. Ale nie słychać

o publikacji.

Skoro wiedza jest ukrywana,

trudno oczekiwać na książkowe

publikacje nowych faktów. Powołana

przez Macierewicza

podkomisja jak dotąd nie przedstawiła

żadnych ważnych ustaleń,

a kosztowała w 2016 r. podatników

ponad 3,5 mln zł (jej członkowie

zarabiają miesięcznie od

2 do 8 tys. zł.). A przecież odziedziczyła

gotowe, kilkuletnie ustalenia

Zespołu Parlamentarnego.

Są zapowiedzi ministra, że niebawem

podkomisja przedstawi zbiór

dawnych ustaleń plus nowe, nieujawniane

dotąd informacje, ale

biorąc pod uwagę półtoraroczne

milczenie i ciągłe obietnice, powstrzymałbym

apetyty do czasu

poznania wymiernych, a nie propagandowych,

efektów.

Zespół Parlamentarny Antoniego

Macierewicza za rządów

PO miał być przeciwwagą dla

stronniczej prokuratury, powielającej

rosyjskie tezy i ustalenia.

Ale dziś w prokuraturze

rządzi PiS. Po co tak naprawdę

jest ta podkomisja?

Obawiam się, że została ona utworzona

raczej dla efektów wizerunkowo-

propagandowych. Bo jeśli

mnożenie bytów miałoby zwiększać

szanse na wyjaśnienie katastrofy,

to dlaczego PiS storpedował

utworzenie sejmowej komisji

śledczej ds. katastrofy? W komisji

sejmowej trudniej pozorować

działania z uwagi na starcia posłów

z różnych opcji. Wymusza

to zresztą publiczny przekaz TVP

– gdyż taki być powinien, jak w komisji

Rywina. Tworzy się sejmową

komisję ds. wyjaśnienia afery Amber

Gold, a odmawia się utworzenia

sejmowej komisji śledczej ds.

wyjaśnienia największej tragedii

od czasu drugiej wojny światowej,

tragedii 96 Polaków, w tym

nomen omen parlamentarzystów.

Cóż za paradoks? Brak zgody Jarosława

Kaczyńskiego na powołanie

sejmowej komisji śledczej

w sprawie Smoleńska demaskuje

Kaczyńskiego. Dlaczego Jarosław

Kaczyński nie chciał, by publicznie,

tak jak było w aferze Rywina,

„przyciśnięto do muru” dziesiątki,

a nawet setki polskich świadków,

w tym ludzi rządu Tuska, których

sam obwiniał w sprawie katastrofy?

Jeśli nie wierzy w skuteczność

komisji sejmowej, dlaczego

zgodził się na komisję ds. Amber

Gold? Tylko sejmowa komisja śledcza,

której obrady byłyby na żywo

transmitowane, przesłuchując na

oczach milionów Polaków wszystkich

świadków, mogłaby po nitce

do kłębka obnażyć tę mroczną

tajemnicę. Niepowołanie jej tak

naprawdę obnaża prawdziwe intencje

PiS-u.

Nie powołano sejmowej komisji

śledczej, ale jednak obecna

prokuratura podjęła decyzję

o przeprowadzeniu ekshumacji

wszystkich zwłok ofi ar,

poza tymi, które zostały skremowane.

Już są tego pierwsze

efekty – stwierdzono kolejny

przypadek zamiany ciał.

Ekshumacje są potrzebne, bo musimy

wiedzieć, czy we wszystkich

trumnach spoczywają właściwe

zwłoki i wykorzystać wszelkie

możliwości uzyskania informacji

o przyczynach ich śmierci. Jednak

po 7 latach, jak powiedziała

w rozmowie z „Rzeczpospolitą”

Ewa Klonowski, światowej sławy

antropolog sądowy, ekshumacje

te mogą odpowiedzieć wyłącznie

na pytanie, czy ciała ofi ar złożone

zostały we właściwych grobach.

W trumnach znajdują się już niemal

wyłącznie kości, co, w jej

ocenie, uniemożliwia znalezienie

śladów materiałów wybuchowych,

bo w kościach takich śladów

już nie będzie. Jej zdaniem nawet

doświadczony medyk sądowy po

tak długim czasie może nie być

w stanie na podstawie szczątków

określić właściwej przyczyny

śmierci. Obawiam się, że ekshumacje,

które mogą potrwać wiele

miesięcy, może kilka lat, jeśli nie

będą połączone z innymi wymiernymi

działaniami prokuratury,

mogą być wykorzystywane propagandowo

jako dowód aktywności

w wyjaśnianiu prawdy o katastrofi

e. Zastanawia mnie również to,

dlaczego w starannie dobranym

przez prokuratura krajowego

Marka Pasionka 14-osobowym

międzynarodowym zespole biegłych

medyków sądowych, którzy

uczestniczą w badaniach ekshumowanych

szczątków ofi ar, nie ma

ani jednego profesora z Polski, jest

natomiast aż czterech profesorów

z zagranicy, choć mamy w naszym

kraju prawdziwe sławy profesorskie

w tej dziedzinie?

Za czasów rządów PO temat

katastrofy nie schodził z łamów

„Gazety Polskiej” i pozostałych

mediów. Tak naprawdę katastrofa

smoleńska była przewodnim

tematem większości

polskich mediów, zwłaszcza

tych tzw. niepokornych. Czy

ten temat dla mediów już „się

wypalił”?

Nie, w tej sprawie nie ma mowy

o wypaleniu, zbyt ważna to

sprawa. To znamienne, że „niepokorni”

dziś ucichli, nie licząc nagłośnienia

wypowiedzi MON, że

resort liczy na pomoc NATO itp.

Prawdziwe oblicze „partyzanta

prawdy” Tomasza Sakiewicza i innych

„niepokornych”, także w sprawie

Smoleńska, opisałem w mojej

książce Prawicowe dzieci, czyli blef

IV RP. Obywatelskie śledztwo smoleńskie

w sprawie katastrofy zeszło

de facto do podziemia, toczy się już

tylko w blogosferze. Ale i tu zostało

w dużej mierze rozproszone, albowiem

portal Salon24, gdzie odbywały

się ważne dyskusje blogerów

prowadzących własne śledztwa

w sprawie Smoleńska, ograniczył

dostęp do komentarzy. To ucięło

wiele tych dyskusji, ponieważ dla

części blogerów takie potraktowanie

było nie do zaakceptowania,

więc zrezygnowali z pisania na

tym portalu. Dzisiaj jednak to nie

dziennikarze, lecz właśnie blogerzy,

tacy jak FYM (Free Your Mind)

i skupiona wokół niego grupa,

czyli MAREK TOMASZ, STAN35, Albatros

z lotu ptaka, TEODOR49,

NASZ WOJTEK, Rolex, Kisiel, KIZAK

i wielu innych, których nie wymieniłem,

próbują przebić tę skorupę

milczenia wokół katastrofy

w Smoleńsku.

To wszystko, o czym mówimy,

nieuchronnie prowadzi nas do

pytania, o co chodzi z ukrywaniem

wiedzy, pozorowaniem

działań, ciszą medialną wokół

smoleńskiej katastrofy.

Samolot rządowy państwa-

-członka NATO z generalicją

NATO i prezydentem tego państwa

nie znika przecież bez śladu.

Przyczyny jego tragedii są monitorowane

poprzez rozmaite rejestratory

w wielu ośrodkach, także

tych, które są usytuowane w krajach

sojuszniczych. Te przyczyny

są znane służbom wielu krajów,

ale, jak widać, one je ukrywają.

Gdyby chodziło o delegację prezydenta

USA czy Rosji, wówczas

dawno znalibyśmy odpowiedź,

milczenia

– Dziś władzę ma Jarosław Kaczyński,

a nie PO. Jego ludzie uzyskali dostęp do

wszelkiej wiedzy i dokumentacji, także

tej najbardziej tajnej. Jednak specjalnej

ustawy, którą zapowiadał Kaczyński, nie

ma, a zamiast prawdziwego przełomu,

śledztwo zostało de facto utajnione. Jest

jasne, że milczenie i ukrywanie kluczowych

informacji ze śledztwa oznacza po prostu

osłanianie sprawców zaniedbań, czy

wręcz zamachowców, jeżeli oczywiście

był to zamach, bo w śledztwie – co

warto przypomnieć – nie odrzucono tej

hipotezy. To, jak można sądzić, daje czas

tym sprawcom na zatarcie dowodów ich

winy oraz na mataczenie. Czas to przecież

ważny czynnik w każdym śledztwie.

26 rocznica zamachu w Smoleńsku 31 marca – 6 kwietnia 2017 r.

bo jej brak ośmieszałby potęgę

każdego z mocarstw. Śmierć delegacji

prezydenta małego kraju

można przemilczeć w imię tzw.

interesów geopolitycznych. Ale

dlaczego w to przemilczanie wpisują

się działania elity politycznej

PiS-u? Jak wytłumaczą oni Polakom,

że przez półtora roku ukrywają

prawdę, osłaniając własnym

milczeniem cynizm tych, których

obarczają winą?

Jak tę sytuację oceniać w kontekście

ustaleń rosyjskiej komisji

MAK i wniosków zawartych

w amerykańskich raportach

TAWS i FMS?

W ustaleniach dotyczących ostatnich

chwil lotu do Smoleńska, ale

nie tylko, wersje rosyjsko-polska

i amerykańska są sprzeczne, i jest

w nich wiele niejasności, swoistych

„furtek”. W raporcie Millera nie ma

nic na temat systemu ACARS, z kolei

w ustaleniach Amerykanów jest

wymienione, że oprogramowanie

ACARS zainstalowano w Tu-154M

101 w dniu 28 października 2008 r.

Amerykanie nie napisali jednak,

co wynika z tych zapisów, a to jest

przecież najważniejsze, bo tam

jest zawarta prawda, co rzeczywiście

stało się z polskim samolotem.

Szczegóły te mogą być w części

nieodszyfrowanej przez amerykańskiego

producenta, której Polska

prawdopodobnie nie ma. Czy

nie zwróciła się o to, czy też amerykański

producent odmówił jej

wydania, czy je po prostu zniszczono

– tego nie wiemy. Ani Antoni

Macierewicz, ani członkowie

podkomisji MON ze Stanów Zjednoczonych,

mający znakomite

kontakty w sferach lotniczych

USA, ani obecna polska prokuratura

krajowa jak dotąd nie wyjaśnili

tego Polakom.

Kolejna sprzeczność ustaleń rosyjskich

i amerykańskich polega na

tym, że w raporcie amerykańskim

czytamy, iż według zapisów TAWS

nie było komendy załogi o odejściu

na drugi krąg. Tymczasem

według zapisów rozmów z kokpitu,

które znamy z raportu Millera,

nawet dwukrotnie padła taka

komenda. Następna sprzeczność

jest taka, że w wersji amerykańskiej

zapis z czujnika na podwoziu

samolotu „on ground” w raporcie

FMS oznacza, że podwozie dotknęło

podłoża. Natomiast według

raportów MAK i komisji Millera samolot

dachował. Autorzy amerykańskiego

raportu FMS umieścili

w nim zapis nawigacji Tu-154 dopiero

od granic Białorusi. Na to

niedopatrzenie mogłyby rzucić

światło zapisy radarowe lotu,

które są w posiadaniu polskiej

prokuratury, SKW i ABW. Pokazałyby

bowiem, którędy samolot,

począwszy od startu na Okęciu leciał

i gdzie rzeczywiście „zniknął”

z monitorów i nasłuchu. Dopóki

ich nie poznamy, nie wolno lekceważyć

żadnej hipotezy, także inscenizacji

katastrofy w Smoleńsku,

choć może wydawać się to teorią

z gatunku science fi ction. Niestety,

strona internetowa z materiałami

komisji Millera, wraz załącznikami

amerykańskich raportów została

przez rząd PiS-u zlikwidowana,

i to zaraz po przejęciu władzy. Pytana

o to premier Beata Szydło na

konferencji prasowej odpowiedziała:

Ta strona została zamknięta

i będzie zamknięta po prostu. Myślę,

że to jest ta odpowiedź jedyna, którą

mogę w tej chwili udzielić. W raporcie

rosyjskim są też inne szokujące

ustalenia, których dotąd nie wyjaśniono,

np. na stronie 149 raportu

MAK poinformowano: Na miejscu

zdarzenia lotniczego był odnaleziony

certyfi kat zdatności do lotu

samolotu nr 101, którego ważność

wygasła 20 maja 2009 r., a także aktualny

certyfi kat zdatności do lotu

innego statku powietrznego (nr 102),

który w momencie zdarzenia lotniczego

[katastrofy w Smoleńsku

– przyp. L.P.] przechodził kapitalny

remont. Zaświadczenie o zdatności

do lotu jest obowiązkowym

dokumentem, który powinien

znajdować się na pokładzie samolotu.

Czy odnalezienie certyfi katu

samolotu nr 102 oznaczać może, że

nie był on w tym czasie w remoncie

w Samarze, lecz… leżał w Smoleńsku?

A może ktoś certyfi kat sto

dwójki wykradł z Samary i podrzucił

na wrakowisko w Smoleńsku?

Jeśli tak, to po co to zrobił, w jakim

celu? Powyższe sformułowania

w raporcie MAK brzmią jak publiczne

postawienie pytania przez

rosyjską komisję właścicielowi rosyjskich

zakładów remontowych

w Samarze. Pytanie, dlaczego postawiono

je publicznie, a nie wyjaśniono

tego przed publikacją

raportu?

Dlaczego dzisiaj, kiedy

świat zachodni toczy z Rosją

wojnę informacyjną nie tylko

w aspekcie Ukrainy, ale także

Syrii, nie wykorzystuje się wiedzy

na temat katastrofy w Smoleńsku

w tej wojnie?

Mamy nawet sytuację odwrotną,

Smoleńsk, zamiast stać się kartą

przetargową w rozgrywce Zachodu

z Rosją, stał się prawdziwym

tematem tabu. Nie chodzi oczywiście

o wydawanie komunikatów

rządowych wyjaśniających wydarzenia

z 10 kwietnia 2010 r. Mogą na

przykład pojawić się tzw. przecieki

do mediów. Może jest zatem tak,

że w przypadku smoleńskiej katastrofy

prawda jest znacznie bardziej

skomplikowana niż sądzimy?

Dlaczego zachodni świat milczy

w tej sprawie, choć wie z całą pewnością,

co wówczas faktycznie się

stało? Jakie siły na Zachodzie mają

taką moc, aby tak skutecznie wymusić

ponadpaństwową zmowę

milczenia na ten temat?

– Jeżeli mówimy o milczeniu,

które, jak Pan zaznaczył, jest

równoznaczne z ukrywaniem

prawdy, to co w takim razie

stało się w Smoleńsku?

– Co dokładnie stało się w Smoleńsku,

nie wiem. Jednak każdy ze

specjalistów od płatowców, z którymi

rozmawiałem, twierdził, że

nie ma możliwości, aby taki samolot,

lecąc z tak małą prędkością,

na tak małym pułapie, nie pikując

w dół z dużej wysokości, mógł ulec

tak olbrzymiemu rozdrobnieniu

bez ingerencji człowieka. W ocenie

tych osób wielu pasażerów

samolotu powinno przeżyć jego

upadek. Uznając ich racje, stajemy

przed logiką zasadniczego wyboru:

jeśli nie był to wypadek losowy,

to musiał nastąpić wybuch,

a jeżeli nie było wybuchu, to znaczy,

że była to wyrafi nowana inscenizacja

wypadku. To z kolei stawia

pytania o przebieg, fi nał tego lotu,

los ludzi itp. Zajmując się katastrofą

smoleńską od początku,

będąc współautorem około 350

artykułów śledczych na ten temat,

a także książki, nie potrafi ę przesądzić

jednoznacznie, jaki był przebieg

wypadków 10 kwietnia 2010 r.,

jednak wiedza, jaką mam, wskazuje,

że nie był to wypadek losowy.

Jeżeli rozważamy, że mógł

to nie być wypadek losowy,

trzeba zadać zasadnicze pytanie,

kto miałby interes, by dokonać

tak okrutnej eliminacji

ludzi ze szczytu naszego państwa

i to niemal przy odłoniętej

kurtynie?

Rzecz w tym, że ja nie widzę takich

sił, które miałyby interes w tym, by

likwidować prezydenta Kaczyńskiego

czy inne osoby z jego delegacji

i w dodatku zrobić to w tak

okrutny sposób, na oczach całego

świata, podejmując jednocześnie

tak ogromne ryzyko, że

to wszystko wcześniej czy później

wyjdzie na jaw. Lech Kaczyński

nie miał aż takiego wpływu na

światową politykę, by jakieś siły

chciały go z niej wyeliminować

jako największe dla niej zagrożenie.

Wystąpienie antyrosyjskie

Lecha Kaczyńskiego na wiecu

w Tbilisi 12 sierpnia 2008 r. nie mogło

stać się tego powodem. Do

takiej retoryki, jaką zaprezentował

wówczas Kaczyński, światowe

mocarstwa są przyzwyczajone.

Zaś porozumienie z USA w sprawie

rozmieszczenia w Polsce elementów

amerykańskiej tarczy

antyrakietowej, której Rosja była

przeciwna, w sierpniu 2008 r. fi nalnie

podpisał przecież już rząd Donalda

Tuska.

Jeżeli to był zamach i jeżeli

przyjmiemy, że stała za nim Rosja

i Putin, musiał zatem istnieć

dla nich strategiczny polityczny

cel, by wciągnąć w pułapkę

i brutalnie zamordować na

swoim terenie prezydenta RP

i towarzyszącą mu delegację.

Taki zamach, gdyby został udowodniony,

sprzymierzyłby całą

opinię międzynarodową przeciw

Rosji, ale i personalnie przeciw samemu

Putinowi. Jeśli Rosja miałaby

już wtedy w planie aneksję

Krymu, wywołanie tak wrogiego

wokół niej klimatu politycznego

wydaje się politycznie irracjonalnym

celem. A nawet jeśli przyjąć,

że stała za tym Rosja i Putin,

to bomba w polskim samolocie

mogłaby przecież wybuchnąć

wcześniej, np. podczas lotu Kaczyńskiego

do Pragi lub w innym

miejscu, a cel zostałby i tak osiągnięty,

jednak wówczas podejrzenia

zostałyby odsunięte od

Putina. Taki plan można określić

samobójczym, choć w polityce

wszystko jest możliwe. W każdym

razie nie ma w tym logiki, chyba że

zamach ten byłby elementem rozgrywki

pomiędzy GRU i FSB, do jakiej

mogło dojść przed wyborami

prezydenckimi w Rosji. Zamach

na terenie Rosji bez udziału rosyjskich

służb miałby wątpliwe

szanse powodzenia, a jeśliby nawet

do niego doszło, Rosja natychmiast

oddałaby Polsce wrak,

czarne skrzynki i śledztwo, by odsunąć

od siebie jakiekolwiek podejrzenia.

Z kolei udział rosyjskich

służb w zamachu na samolot

z polskim prezydentem musiałby

być „legitymizowany” przez jakiś

ośrodek w Rosji, bo specsłużby

nie działają przecież w zupełnym

oderwaniu od rosyjskiego państwa.

Określone służby w Rosji, co

powszechnie wiadomo, są powiązane

z różnymi ośrodkami władzy,

nie tylko z obozem prezydenckim,

premiera, ale też z posiadającymi

ogromne wpływy oligarchami.

Na pewno zamach mógłby mieć

duży, kto wie czy nie decydujący,

wpływ na wynik wyborów

prezydenckich w Rosji w 2012 r.

Jakie siły mogłyby spowodować

międzynarodowy klincz

i całkowite przemilczenie

prawdy w tej sprawie?

Według mnie określenie faktycznych

sygnatariuszy tego przemilczenia

jest punktem wyjścia tego,

co wydarzyło się 10 kwietnia

2010 r. Działa przecież globalny

nasłuch elektroniczny Echelon,

są satelity wywiadowcze, jest

wreszcie Wikileaks. To świadczy

o tym, jak bardzo silne musiałoby

być przekonanie tych sygnatariuszy,

że są w stanie wymusić

tak szczelną zasłonę milczenia.

Jeśli jakaś zmowa milczenia w tej

sprawie byłaby możliwa, to tylko

sił ponadpaństwowych, które usiłują

wpływać na politykę rządów

i narodów wszelkimi możliwymi

sposobami, wymuszając na nich

określone działania polityczne,

także zbrojne, w kierunku pożądanym

przez te siły. Zamachy

na głowy państw, przewroty rewolucyjne

jak najbardziej mieściłyby

się w tych działaniach.

Przyjmując taką hipotezę, trzeba

mieć świadomość, że jest również

wysoce prawdopodobne

wykorzystanie przez te właśnie

ponadpaństwowe siły ich związków

z ludźmi określonych służb

specjalnych, także w Rosji, oraz

posłużenie się lokalnymi urzędnikami,

również tymi w Polsce,

do przeprowadzenia operacji zamachu

na polskiego prezydenta.

To oczywiście snucie trudnej do

wyobrażenia dla przeciętnego

śmiertelnika „spiskowej teorii”,

i to w sytuacji gdy władze PiS-

-u same zablokowały dostęp

do wiedzy na temat katastrofy

w Smoleńsku.

Rozważając tę hipotezę, musimy

zadać pytanie, jaki cel

chciałyby osiągnąć służby,

przeprowadzając zamach na

polskiego prezydenta, który

leciał do Katynia, aby tam, na

miejscu uczcić pamięć polskich

ofi ar zbrodni katyńskiej, która

na opinię publiczną w Polsce

oddziałuje przecież niezwykle

silnie?

Być może w grę wchodziła kalkulacja,

że zamach taki wywoła nastroje

antyrosyjskie w Polsce, ale

to jakby efekt dodatkowy. Być

może liczono na wywołanie w ten

sposób określonych skutków

międzynarodowych. Wówczas,

jak pamiętamy, miała miejsce polityka

tzw. resetu pomiędzy USA

a Rosją. Prezydent Obama wycofał

się z zamiaru budowy w Polsce

tarczy antyrakietowej. W zamian

Rosja poczyniła ustępstwa, ułatwiając

zaopatrywanie wojsk

USA i NATO w Afganistanie z baz

na terenie republik poradzieckich

oraz odstąpiła od dostawy systemów

antyrakietowych do Iranu,

co dla USA miało ważne znaczenie

w kontekście rozbudowy programu

nuklearnego Iranu. Ten

plan administracji Obamy mógł

się nie podobać z przyczyn zarówno

światopoglądowych, jak

i z powodu nakręcania intratnej

dla tych sił ponadpaństwowych

spirali zbrojeniowej, obliczonej

na zaostrzenie sytuacji na Bliskim

Wschodzie. Zamach na terytorium

Rosji, w oczywisty sposób

dowodzący nie tylko antydemokratycznego

nastawienia, ale

wręcz „zdziczenia”, mógł spowodować

wycofanie się już wówczas

z polityki resetu i zmiany polityczne

w Rosji i USA. Rosja jednak

„zaanektowała” śledztwo, czarne

skrzynki, wrak, od razu przyjęto

wersję wypadku losowego i winy

polskich pilotów, mimo ewidentnych

wskazań, że mogło to być celowe

działanie. Nawet późniejszy

zastanawiający „przeciek” o trotylu

i jego nagłośnienie nie zdołało

zmienić przyjętej przez Putina

narracji wypadkowej. To uniemożliwiło

oficjalne oskarżenie

Rosji o udział w zamachu. Reset

trwał nadal. Skończył się dopiero

wówczas gdy Putin stanął po stronie

prezydenta Syrii Assada i gdy

nie udał się inspirowany przez ww

siły przewrót rewolucyjny na Majdanie,

gdyż Putin zajął Krym.

Fakt, że po tych zdarzeniach

nie wykorzystano argumentu

Smoleńska przeciw Rosji, nie

wyciągnięto na światło dziennie

dowodów winy, wskazuje,

że może istnieć jakieś

„podwójne dno” tajemnicy

smoleńskiej.

Jest to wręcz symptomatyczne.

Wrak i czarne skrzynki polskiego

samolotu, które mogłyby pomóc

w rozwikłaniu zagadki, czy i kto

w Rosji mógł za tym stać, są do

dziś przetrzymywane przez Putina

(pomijam tu inne dowody,

dostępne tylko dla specsłużb, nie

tylko Rosji, czyli zapis nasłuchu,

monitoringu, wiedzę z satelitów

wywiadowczych). Przetrzymywanie

ich siłą rzeczy obciąża Putina

i stawia otwarte pytanie, jaki

naprawdę jest tego powód. Może

jest to „as w talii” przed wyborami

prezydenckimi w Rosji w 2018 r.?

Dopóki tego nie poznamy, dopuszczalne

są różne scenariusze.

Ujawnienie z kolei wiedzy tajnej

specsłużb mogłoby obciążyć

te siły ponadpaństwowe, które

stoją za zmową milczenia. Mamy

więc hipotetyczną sytuację,

w której wszyscy, ukrywający

mroczną prawdę o Smoleńsku

mogli stać się zakładnikami niepisanej

zmowy milczenia, każdy

z innych powodów. Być może

właśnie dlatego dotąd nie poznaliśmy

prawdy o tym, co wydarzyło

się 10 kwietnia 2010 r.

w Smoleńsku

SPROSTOWANIE SŁÓW ADAMA MICHNIKA DLA TYG: "DER SPIEGEL"

W związku z buńczuczną wypowiedzią Adama Michnika w reportażu Navida Kermaniego w "Der Spiegel" (nr 41/2016) z dnia 8 października, że jego rodzice zginęli w holokauście wystosowałam nastepujące sprostowanie do redakcji tygodnika.
Podaje poniżej oryginał oraz polskie tłumacznie.

Szanowni Państwo,

niestety ze smutkiem trzeba się przyglądać, jak niektórzy z Państwa kolegów czy tez nawet ulubionych publicystów popadają w demencję z powodu nadmiernej konsumpcji alkoholu. Najnowszy przykład: nadredaktor Adam Michnik z Warszawy, który w reportażu Navida Kermaniego w wydaniu nr 41 z 8 października przypuszcza, że jego rodzice stracili życie w holokauście i to jeszcze przed jego spłodzeniem. 

70-letni Adam Michnik urodził się 17 października 1946 roku. A jak było z jego rodzicami? 

Jego w roku 1969 roku zmarła matka Helena Michnik urodziła się w Krakowie 19 lipca 1903 roku jako  Hinde Michnik. Jego ojciec Ozjasz Szechter ur. 23 sierpnia 1901, zmarł 20 sierpnia 1982 r. w Warszawie.  Oboje rodzice byli przez całe swoje życie przekonanymi komunistami i stąd też szczególnie w czasach stalinowskich byli uznanymi beneficjentami systemu. Należeli  do najwyższej kasty i mieszkali w luksusowej enklawie dla sług państwa w Warszawie, gdzie pan Michnik nadal zamieszkuje. 

Można zapytać - ile warte są wypowiedzi Adama Michnika, jeżeli myli się on w tak elementarnych faktach? Z drugiej strony  nie można pozbyć się poczucia, że dla niektórych wypowiedzenie  nawet najprostszej prawdy jest niedościgłym aktem heroizmu. Szczególnie dla tych, którzy uczciwego postępowania z prawdą nigdy nie ćwiczyli.  

Z przyjaznymi pozdrowieniami 

Joanna Mieszko-Wiórkiewicz

Berlin

An: lesebriefe@spiegel.de

Sehr geehrte Damen und Herren, 

es ist immer wieder traurig erleben zu müssen, wie manche Ihrer Kollegen und sogar Lieblingsautoren wegen des notorischen übermäßigen Alkoholkonsums in Demenz verfallen. Das jüngste Beispiel: Oberredakteur Adam Michnik aus Warschau, der in Navid Kermanis Reportage vom 8. Oktober in der 41. SPIEGEL-Ausgabe behauptet, seine Eltern  wären im Holocaust umgekommen, und dies noch vor seiner Zeugung. Der 70-jährige Adam Michnik wurde am 17. Oktober 1946 geboren. Und wie war es mit seinen Eltern? Seine 1969 gestorbene Mutter Helena Michnik wurde am 19. Juli 1903 als Hinde Michnik in Krakau geboren. Sein am 23. August 1901 geborener  Vater Ozjasz Szechter starb am 20. August 1982 in Warschau. Beide Eltern waren ihr Leben lang überzeugte Kommunisten und deshalb im stalinistischen System ausgewiesene Nutznießer des Systems.Sie gehörten der höchsten Kaste an und lebten in der Luxus-Enklave für Staatsdiener in Warschau, wo Herr Michnik bis heute lebt.  Wie viel sind alle Aussagen Michniks wert, so darf man sich wohl fragen, wenn er sich bei solch elementaren Fakten irrt? Andererseits wird man das Gefühl nicht los, dass für manche das Aussprechen einer einfachen Wahrheit ein Akt des Heroismus ist. Ganz besonders jenen, die den redlichen Umgang mit der Wahrheit nicht geübt haben.

Mit freundlichen Grüßen

Joanna Mieszko-Wiórkiewicz

Berlin

Sto przypadków 10 Kwietnia czyli Leszek Misiak stawia pytania

Z Leszkiem Misiakiem rozmawia Leszek Pietrzak

- Minęło pól roku od objęcia władzy przez PiS, a wciąż nie wiemy nic więcej o katastrofie smoleńskiej ponad to, co wiedzieliśmy za czasów, gdy u władzy była PO. Czy powinniśmy oczekiwać konkretnych efektów, czy może jest to zbyt mała cezura czasowa?

- Nie jest zbyt mała. PiS ma pełnię władzy, dostęp do wszelkiej dokumentacji. Zamiast ujawnienia wiedzy z własnych źródeł, zwłaszcza Służby Kontrwywiadu Wojskowego, co chciałbym rozwinąć dalej, mamy informacje o chęci niesienia pomocy Polsce w ujawnieniu prawdy a to przez Łotyszów, którzy zapowiedzieli, że mają nagrania rozmów załogi z rosyjską wieżą kontroli lotów, a to Szwedów, którzy też oferowali takie nagrania. Wygląda na to, że wszyscy wkoło nagrywali rozmowy załogi polskiego tupolewa rządowego, albo prowadzili nasłuch elektroniczny prezydenckiego pokładowego telefonu satelitarnego, jak Dania, o czym mówił w lipcu 2011 r. były szef NPW gen. Krzysztof Parulski, oprócz polskich służb kontrwywiadowczych. My mamy tylko to, co dali Rosjanie. Przecież to kabaret. SKW nie działa na zasadzie, że w razie katastrofy pyta 36 Specpułk, odpowiedzialny za loty najważniejszych osób w państwie, lub inne podmioty, co takiego się stało, tylko musi wiedzieć na bieżąco, co się dzieje z samolotem prezydenckim, do tego zresztą obligują SKW przepisy MON. Na tym polega istota działania tych służb. Minister Jerzy Miller, którego PiS w okresie, gdy partia ta była w opozycji, obwiniała za zaniedbania urzędnicze związane m.in. z kolejnymi kopiami nagrań z czarnej skrzynki, wciąż nie został pociągnięty do odpowiedzialności, nie słyszałem też zapowiedzi takich konkretnych działań. Jednocześnie tzw. podkomisja smoleńska, „dziecko” A. Macierewicza, zapowiada, że konstruktorzy zbudują nam miniaturowy model Tupolewa do badań nad katastrofą. Podczas kolejnych miesięcznic, rocznic smoleńskich, otwierania kolejnych pomników ofiar, słyszymy ogniste deklaracje o zdeterminowaniu obecnej władzy w dochodzeniu do prawdy, o wolności słowa, tymczasem mamy de facto cenzurę, tyle, że ukrytą za swego rodzaju smoleńską propagandą sukcesu. Proszę zauważyć, że media, zwłaszcza te „niepokorne”, rzekomo najbardziej niezłomne w walce o prawdę smoleńską, nie zadają pytań, wątpliwości dotyczących choćby spraw, o których mówię. Przeciwnie, są tubą, przez którą ta propaganda jest wylewana. Jest to wyrafinowany rodzaj cenzury. Niestety, także rodziny ofiar tych pytań nie zadają, może dlatego, że ci najbardziej zdeterminowani w dochodzeniu do prawdy zostali przez PiS politycznie zagospodarowani, tym samym zamknięto im usta. Myślę też, że część rodzin ofiar, część dziennikarzy i całe rzesze Polaków pogubiło się w tym, co w sprawie Smoleńska się dzieje. Bo jeśli PiS, który poniósł największe straty ludzkie w katastrofie 10 kwietnia 2010 r., miałby wprowadzać swoistą cenzurę posmoleńską, kto ma prawdy dociekać?

- Minęło już ponad 6 lat od katastrofy. Czy z wyjaśnieniem jej przyczyn będzie podobnie jak z katastrofą gibraltarską, których do dziś nie znamy?

- Prawda o tragedii smoleńskiej jest znana wielu osobom i instytucjom na świecie, zarówno na Zachodzie jak Wschodzie, także w Polsce. Nie jest możliwe, by w XXI wieku, w środku Europy, na terenie śledzonego przez satelity wywiadowcze lotniska wojskowego, należącego do mocarstwa światowego, gdy nawet samochody mają nawigację, czyli satelita śledzi każdy ruch auta, gdy dzięki satelitom określa się u Kowalskiego w zabitej dechami wiosce straty w uprawach po gradobiciu czy powodzi, gdy mamy globalny nasłuch elektroniczny Echelon, by samolot rządowy z prezydentem państwa członka NATO z tej globalnej wioski był wyłączony. Dzisiaj ukrycie czy wymazanie przyczyn takiego wydarzenia jak katastrofa samolotu dodajmy wojskowego, rządowego, nie wnikając, kto był jej winny i w niuanse techniczne tego wydarzenia, jest niemożliwe. Dodajmy, że z lotniska Smoleńsk Siewiernyj korzystał rosyjski handlarz bronią Wiktor But, pisał o tym m.in. Witold Gadowski i mówił mec. Stefan Hambura. But został w wyniku działań USA zatrzymany w 2008 r. w Bangkoku, odbyła się jego ekstradycja do USA i w 2012 roku został skazany przez sąd w Nowym Jorku na 25 lat pozbawienia wolności oraz 15 milionów dolarów grzywny. But sprzedawał broń do Afryki, Azji, Bliskiego Wschodu i Ameryki Południowej, wspierał nawet Amerykanów w Iraku. W marcu 2016 r. agencja Interfax podała, że na Kremlu rozważano wymianę Ukrainki Nadii Sawczenko, skazanej w Rosji na 22 lata łagru, na dwóch obywateli rosyjskich, jednym z nich miał być właśnie Wiktor But. Takie miejsce jak Siewiernyj, skąd m.in. wysyłał on broń, musiało być pod stałą obserwacją satelitów wywiadowczych naszego sojusznika USA. 29 lipca 2011 r. nieżyjący już gen. Sławomir Petelicki powiedział: „Amerykanie mają klatkę po klatce to, co się stało. Mają wszystkie rozmowy i znają prawdę.”

- Co zatem trzeba konkretnie zrobić, byśmy dowiedzieli się, co stało się z delegacją prezydencką?

Pierwszym niezbędnym ruchem powinno być ujawnienie pełnej wiedzy o katastrofie jaką posiada Służba Kontrwywiadu Wojskowego. Nawet, jeśli ma ona klauzulę tajności, to z uwagi na tzw. dobro publiczne, wagę sprawy i szacunek dla rodzin ofiar wiedza ta powinna być po objęciu władzy przez PiS niezwłocznie ujawniona. Tu 154 M 101 był maszyną wojskową, służby wojskowe korzystały z tajnej stacji nasłuchowej – co reguluje instrukcja HEAD, zatwierdzona przez ministra MON, określająca procedury bezpieczeństwa przewozu najważniejszych osób w państwie. Według tej instrukcji do obowiązków informatora służby informacji powietrznej FIS (Flight Information Service) należy monitorowanie lotu statku powietrznego o statusie HEAD. Polskie służby wojskowe wiedziały na bieżąco jak przebiegał lot, także ostatnie chwile Tu-154. Zgodnie z instrukcją HEAD podczas lotu statku o statusie HEAD za granicę wykorzystuje się radiostacje HF do prowadzenia korespondencji radiowej, co umożliwia prowadzenie łączności na bardzo dalekich zasięgach, przesyłanie danych, faxów, obrazów, szyfrowanie transmitowanych danych. Radiostacje wojskowe VHF/UHF wykorzystywane są do kontroli ruchu lotniczego, a nawet (co można przeczytać na stronie polskiej firmy MAW Telecom, której technologie wykorzystywane są w polskich Siłach Zbrojnych oraz służbach podległych MSWiA) „do monitorowania częstotliwości ratunkowych oraz innych aplikacji związanych z łącznością lotniczą. Są w pełni kompatybilne operacyjnie z wyposażeniem sojuszniczych statków powietrznych, zapewniają bezpieczną łączność w trybie ziemia-powietrze oraz ziemia-ziemia”. Służba Kontrwywiadu Wojskowego i Centrum Operacji Powietrznych muszą więc posiadać niezbędną dokumentację o katastrofie, nagrania rozmów pilotów samolotu z rosyjską wieżą kontroli lotów, co pozwoliłoby zweryfikować kilkakrotnie „poprawiane” przez Rosjan nagrania z czarnej skrzynki. Te nagrania istnieją, takich informacji się nie kasuje. Zaraz po katastrofie w „Rzeczpospolitej” ukazał się artykuł informujący, że SKW monitorowała lot. Potem była na ten temat cisza i tak jest do dzisiaj. Praktycznie już same te nagrania SKW powinny dać odpowiedź, co się stało 10 kwietnia 2010 r. Nie chodzi o to, by SKW podawała nam klucz szyfrujący, ale o podanie szczegółowego przebiegu lotu, punktów nawigacyjnych, nad którymi przelatywał Tu-154 M 101 od wylotu z Okęcia aż do momentu krytycznego i nagranych treści rozmów.

- A jeśli tych informacji w SKW nie ma?

- Myślę, że gdyby te wszystkie elementarne procedury zostały złamane, czy też te wszystkie informacje w SKW zostałyby zniszczone, PiS po objęciu władzy natychmiast poinformowałoby o tym fakcie, bez najmniejszej zwłoki. Bo są o wiele istotniejsze niż zniszczone notatki dyżurnych Służby Operacyjnej Sił Zbrojnych Sił Zbrojnych, o których tyle rzecznik MON mówił w mediach. Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie, że ktoś mógłby odważyć się nie wykonać tak kluczowych dla życia prezydenta i jego delegacji procedur, lub zniszczyć tyle tak ważnych informacji, bo to jest jak postawienie się przed „plutonem egzekucyjnym”, dla wykonawców i ich zwierzchników, czy zleceniodawców. Od wyjaśnienia publicznego tej kwestii, ale także kilku innych, powinniśmy w ogóle zacząć. Dopiero potem mówić o nowych komisjach, debatować o wybuchu w centropłacie, wadach silnika, bo to może okazać się przysłowiowym gonieniem króliczka, czy zawracaniem kijem Wisły, nie kończącymi się targami polityczno-medialnymi nad grobami. Najpierw trzeba wyłożyć fakty na stół, które stanowiłyby podstawę - w którą stronę iść. Tego nikt, także PiS, nie chce zrobić.

- O jakich faktach mówimy?

- Danych technicznych. Wyjaśnianie katastrofy moim zdaniem powinno odbyć się dwutorowo. Najpierw szczegółowe udokumentowanie z wykorzystaniem wszelkich w tym kontrwywiadowczych źródeł informacji dotyczących przebiegu lotu od wejścia pasażerów na pokład aż do krytycznego momentu, gdy samolot zniknął z monitorów i nasłuchu. Drugie to wyjaśnienie co stało się z tą maszyną. Gdy wyjaśnimy pierwsze, drugie też może stać się jasne. Oczywiście zawsze uwaga skupia się na miejscu tragedii, finale dramatu. Proponuję odwrócić tok myślenia i działania, skupić się najpierw na wyjaśnieniu przebiegu lotu, czyli zostawić na chwilę na boku zerwane nity, brzozę i wstrząsy TAWS, a zrobić techniczny bilans otwarcia - co wiemy o całym locie do tragicznego momentu, zwłaszcza z własnych kontrwywiadowczych źródeł, czego nie, a jeśli nie wiemy, to dlaczego dotąd tak jest i kto za tym stoi. To może otworzyć nowe pole poszukiwań zarówno od strony technicznej jak personalnej.

Tu-154, jak wskazuje jego awionika, miał na pokładzie urządzenie, którego zapisy dokumentują precyzyjnie przebieg lotu. Urządzenie to posiadają nawet rejsowe samoloty, tym bardziej „Air Force One” jakim był Tu-154 M 101. Chodzi o urządzenie systemu ACARS lub jego wojskową odmianę (szyfrowaną) PACARS, współpracujące z komputerem pokładowym FMS i systemem ostrzegania przed zderzeniem z ziemią TAWS. Wyposażenie polskiego samolotu wskazuje, że ACARS musiał być. Raport Millera o nim nie wspomina, ale na stronie 39 raportu napisano, że samolot był wyposażony w wielofunkcyjny wyświetlacz MFD-640. Właśnie w tym urządzeniu znajduje się wejście (port) ogólnoświatowego operatora ACARS. Jest wprost niemożliwe, by ten samolot nie posiadał ACARS, bo to tak jakby w mercedesie klasy S nie zamontować ABS. ACARS posiada funkcje planowania lotu, nawigacji, zarządzania paliwem, oblicza prędkości wznoszenia, zniżania, magazynuje dane nawigacyjne, w tym systemy podejść, pasy różnych lotnisk, drogi lotnicze, pozwala na wymianę danych z kontrolą ruchu, pozyskiwanie zezwoleń, informacji pogodowych. Alarmuje załogę o wielu błędach, wysyła zdalnie na ziemię dane dotyczące stanu klap, podwozia, parametrów pracy silników. System ACARS bazuje na sieci naziemnych przekaźników, rozsianych po całym świecie. Można je porównać do wykorzystywanych przez operatorów telefonii komórkowej. ACARS podobnie, jak system telefonii komórkowej, „śledzi” swoje urządzenia. Trwa to w ciągu całego lotu maszyny i odbywa się całkowicie automatycznie. Z kolei urządzenie w samolocie przez cały czas lotu monitoruje stacje na linii jego drogi. Dzięki temu służby rządowe, lotniskowe lub centrale linii lotniczych wiedzą, kiedy samolot wylądował i czy nie miał po drodze awarii. Zapisy systemu ACARS pomagają w wyjaśnieniu okoliczności wielu katastrof. Informacje z systemu ACARS musiał odbierać dyżurny w 36 Specjalnym Pułku Lotnictwa Transportowego. Co istotne, z instrukcji obsługi zestawu satelitarnego AERO-HSD+, firmy Thrane & Thrane, który był na pokładzie TU154 M 101, wynika, iż zestaw ten w pełni współpracuje z systemem ACARS. Telefon satelitarny jest całkowicie zintegrowany z awioniką samolotu. Satelita i telefon muszą po prostu się „widzieć” by móc skutecznie zrealizować połączenie. A jak wiemy bracia Kaczyńscy rozmawiali przed tragedią przez telefon satelitarny. Z moich ustaleń wynika, że komputer ACARS był na pokładzie. Znamienne, że nikt z MON, SKW nie chce na temat ACARS wypowiedzieć się jednoznacznie. A do wyjaśnienia tej sprawy nie potrzebujemy Rosji, odpowiedź jest przecież w Polsce.

6 czerwca 2011 r., w wypadku dwóch polskich awionetek, do którego doszło w Asturii, na północy Hiszpanii, jak pisały media, zginął m.in. znany polski architekt Stefan Kuryłowicz. O tym nie pisano, że jedną z ofiar był były pracownik działu łączności LOT, który znał bardzo dokładnie działanie systemu ACARS w Polsce. Nie twierdzę, że był ofiarą tzw. seryjnego samobójcy, ale na pewno jego wiedza bardzo by nam dziś była pomocna.

- Jakie są inne dane techniczne, które mogłyby doprowadzić nas do punktu krytycznego?

- Sprawa boi ratunkowej czyli lokalizatora. Kiedy samolot uderzy w wodę lub ziemię, czy nastąpi w nim wybuch, boja ratunkowa automatycznie włącza sygnał nadawczy (pilot też to może zrobić). Niestety, samolot rządowy pozbawiono lokalizatora, co jest rzeczą bez precedensu w lotnictwie. Miesiąc przed katastrofą w Tu-154 wyłączono radiostacje ratunkowe. W swoim raporcie komisja Millera napisała, że radiostacje przenośna ARM – 406 AC 1 oraz ARM – 406P, zamontowana na stałe w samolocie, zostały wyłączone, bo zakłócały pracę odbiorników GPS1 i GPS2. To tak jakby np. w spadochronie pilota przed startem stwierdzono zepsutą sprzączkę i zamiast ją wymienić lub naprawić usunięto by spadochron. Sprawdzenie, czy radiostacja ratownicza zakłóca działanie pokładowego GPS trwa pół godziny. Samolot, jeśli istnieje podejrzenie takiej usterki, kieruje się na tzw. płytę kompensacyjną, specjalnie wydzielone miejsce na lotnisku do kalibrowania przyrządów nawigacyjnych. Na warszawskim lotnisku Okęcie są dwa takie miejsca. Tego nie uczyniono. Nikt przy zdrowych zmysłach nie uwierzy w bajki, że w elitarnym 36 SPLT nie zdawano sobie sprawy, że usterka jest prosta do usunięcia i z katastrofalnych skutków usunięcia boi ratunkowej. Co było prawdziwym powodem tego – nie obawiam się użyć tu stwierdzenia - sabotażu, czy wręcz dywersji? To możemy ustalić bez pomocy Rosjan.

- Pozbawienie prezydenta szansy na skuteczną i szybką akcję ratunkową w przypadku katastrofy to poważny zarzut. Przecież samolot mógł spaść np. w Puszczy Białowieskiej…

- Dlatego lokalizatory są niezbędnym wyposażeniem wszystkich samolotów, zarówno cywilnych, jak wojskowych. Gospodarzami światowego systemu ratunkowego lotniczego i morskiego są USA, Rosja i Francja. Jeśli w polskim Tu-154 byłaby aktywna radiostacja ratunkowa, państwa, które odebrałyby sygnał tej boi, znałaby czas wypadku co do sekundy, m.in. Rosja, Białoruś, Estonia, Litwa, Finlandia, Polska, ale i wiele innych państw. W Polsce centrum ratownictwa, które odebrałoby ten sygnał, znajduje się w Gdyni. Sygnał, emitowany przez boję ratunkową zawiera dane identyfikujące statek powietrzny i określa jego położenie według GPS. W styczniu 2012 roku w Lęborku na Pomorzu, jak pisał „Fakt”: „Polscy złomiarze ściągnęli pomoc z kosmosu rozbierając radionadajnik używany w samolotach. Kontrolerzy satelitów w Kanadzie i w Rosji odebrali sygnał z Polski, zaalarmowano Ośrodek Koordynacji Poszukiwań i Ratownictwa Lotniczego. Ten na równe nogi postawił policję i Marynarkę Wojenną. Z lotniska w Gdyni Babich Dołach wystartował śmigłowiec marynarki Wojennej „Anakonda” , którego załoga zlokalizowała źródło emisji sygnału pod Lęborkiem. Gdyby w Tu-154 nie wyłączono boi lokalizacyjnej, 10 kwietnia 2010 r. dyżurny w Gdyni Babich Dołach odebrałby wołanie o pomoc polskiego samolotu. Usunięcie lokalizatora spowodowało, że stało się niemożliwe do ustalenia przez stacje, które odebrałyby sygnał, miejsca i dokładnej godziny katastrofy. Także ACARS umożliwia odtworzenie trasy, miejsca i dokładnej godziny katastrofy. Kolejny przykład: jak twierdziła prokuratura wojskowa na pokładzie Tu-154 M101, 23 karty SIM telefonów ofiar były zalogowane w sieciach telefonii Federacji Rosyjskiej. A więc po stacjach przekaźnikowych ulokowanych na terytorium Rosji można odtworzyć trasę przelotu, a także godzinę katastrofy, czyli na jakiej stacji przekaźnikowej i kiedy precyzyjnie łącza się urwały. Nie potrzebujemy do tego Rosjan, bo wszystkie połączenia w roamingu są autoryzowane w sieci macierzystej, w tym przypadku polskiej. Te bilingi, także konkluzje do jakich ich analiza doprowadziła prokuraturę, są od 6 lat nieujawnione. Pojawia się naturalne pytanie, czy właśnie ukrycie ww. informacji na temat czasu i miejsca nie leżało u źródeł tych technicznych zagadek? Bo jakie inne może być wytłumaczenie? I drugie pytanie, jeszcze ważniejsze – jeśli na mokradłach pod Siewiernym miał miejsce losowy wypadek, jak utrzymuje MAK i komisja Millera, a nawet jeśli samolot został tam rozerwany w wyniku wybuchu, po co ukrywać czas tego zdarzenia? Teoretycznie nie można wykluczyć przypadkowości tych zdarzeń, ale zbyt wiele w sprawie tragedii smoleńskiej było przypadków, ja naliczyłem blisko sto, by przyjąć jako pewnik ich losowość. Następny przykład - na pokładzie Tu-154M 101 znajdowało się urządzenie – KLN89B, które zapisywało trasę lotu, czyli współrzędne, podobnie jak TAWS i FMS. KLN to w uproszczeniu FMS, tylko nie podłączony do awioniki Tu154. Polscy prokuratorzy je obejrzeli, ale, jak stwierdzili,… nie badali. Zaginął też TCAS II – pokładowy system zapobiegający zderzeniom statków powietrznych i przechowujący dane o operacjach samolotu, oraz moduły GPS z jakich korzystał komputer pokładowy FMS.

- Brak postępów w ustaleniu prawdy sprawia, że analizowane są teorie, np. że samolot nie doleciał do Smoleńska, że doszło do maskirowki, czyli zbrodniczej inscenizacji.

- Że Tu-154 zamiast na Siewiernym, wylądował np. w Briańsku. Chodzi o nowoczesną bazę wojskową Sieszcza (Sioszcza) położoną w lasach w obwodzie briańskim, w odległości około 150 km od Smoleńska (to z Briańska transportowano do Polski rzeczy ofiar tragedii). Tak uważają zwolennicy teorii „dwóch samolotów”, według której 101 został przechwycony elektronicznie, a na Siewiernym były podrzucone szczątki innej maszyny i niektóre ciała. Jeśli Antoni Macierewicz chce udowodnić, że jest to teza nieprawdziwa, powinien podać do publicznej wiadomości oficjalnej, potwierdzone, szczegółowe dane techniczne nt. trasy przelotu nad konkretnymi punktami nawigacyjnymi, aż do momentu krytycznego. Nie wystarczy stwierdzenie, że to absurdalna teoria. Nic nie jest absurdalne, także wybuch, jeśli się tego nie wykluczy, albo nie potwierdzi empirycznie. A jeśli w Smoleńsku nie było eksplozji, a mimo to widzieliśmy tak duże rozdrobnienie maszyny, która spadła z wysokości, na jakiej puszcza się latawce, to przecież tym bardziej zagadkowa sytuacja. Wbrew pozorom teza o eksplozji jest dla Rosji mniej przerażająca niż inscenizacja, która z oczywistych powodów świadczyłaby o bezwzględności ich działania i jednoznacznie dowodziłaby ich winy. Drobiazgowość takiego planu nie mogłaby się przecież powieść bez wiedzy rosyjskich służb. Natomiast zamachowi w wyniku eksplozji można przypisać różnych autorów i różne miejsca podłożenia ładunku, nie koniecznie Rosję. A jeżeli to był losowy wypadek, jak twierdziła komisja Millera, dlaczego tych kwestii i ukrywanych informacji, o których mówiliśmy, nie upubliczniono za rządów PO, skoro, jak rozumiem, potwierdziły by wersję Millera?

- Nie znamy żadnych nagrań, żadnych szczegółów jak wyglądała odprawa pożegnalna prezydenta i jego delegacji.

-To dziwna sytuacja. Na płycie nie było, co zastanawia, dziennikarzy z kamerami telewizyjnymi, które zarejestrowałyby odlot pierwszej pary. Brak relacji TV z odlotu to też prawdziwa zagadka. Dokładne przesłuchania świadków wniosłyby do wyjaśnienia wszystkich ww. kwestii i całej zagadki Smoleńska dodatkową wiedzę. Dziwne też, że powołano podkomisję, nie zaś komisję sejmową, co uchroniłoby przed podważeniem tych ustaleń w przyszłości i oskarżeniami o stronniczość polityczną czyli narzucanie jednej narracji, jednej tezy. Gdyby, tak jak to miało miejsce np. podczas sejmowej komisji śledczej w tzw. sprawie Rywina, przesłuchano przed kamerami telewizji publicznej wszystkich świadków, uczestniczących bezpośrednio lub pośrednio w przygotowaniu, zabezpieczeniu wizyty, także jej obsłudze medialnej, z całą pewnością nasza wiedz na temat okoliczności katastrofy by się poszerzyła. Taka komisja sejmowa powinna przesłuchać m.in. tych, którzy byli wówczas w Smoleńsku, także dziennikarzy, szczególnie telewizyjnych i radiowych, którzy powinni przekazywać relację z przylotu prezydenta na żywo, nawet (a może zwłaszcza), jeżeli w czasie katastrofy byli w hotelu, czy w innym miejscu zamiast na lotnisku. Bo tam, w Rosji, odbył się tragiczny finał. Także publicznie odpytać przed komisją sejmową, szefostwo, obsługę techniczną i pilotów 36 specpułku m.in. na temat ACARS, lokalizatora, samolotu rezerwowego, którego nie podstawiono łamiąc instrukcję HEAD. W smoleńskiej grze przypadków uczestniczyło wiele osób, różnego szczebla, z różnych branż, także z mediów. Duża ilość osób związanych z tą dziwną przypadkowością zwiększa szansę na ujawnienie prawdy.

- Ustalenia komisji Millera jednoznacznie wskazują, że tragedia w Smoleńsku była losowy zdarzeniem.

- Dopóki nie zostaną wyjaśnione wszystkie najważniejsze kwestie, nie można uznać tego za ostateczne ustalenia, bo mamy do czynienia ze zbyt dużą ilością zagadek. Już sam fakt, że po 6 latach nie znamy nagrań radiostacji HF, nie mamy wiedzy o ACARS, nie mamy prezydenckiego telefonu satelitarnego, nie mamy informacji z boi ratunkowej, nie znamy bilingów telefonów ofiar, zaginął w zasadzie niezniszczalny tzw. rejestrator lotu KZ-63, którego zapisów nie da się sfałszować (komisja Millera stwierdziła, ze nie został odnaleziony), skoro nie znamy zapisów KLN89B, zaginął TCAS II, to pytanie o ukrywanie prawdy staje się retoryczne. W sprawie katastrofy smoleńskiej możliwe są, jak napisałem w swojej książce „Prawicowe dzieci czyli blef IV RP”, różne scenariusze, na przykład mogła to być tzw. operacja pod fałszywą flagą, metoda stosowana przez różne służby specjalne w świecie - podszywanie się jednych służb pod inne. Nie wystarczy twierdzenie, że Rosja ukrywa prawdę. To nie daje odpowiedzi, dlaczego Polska też ją ukrywa. Zwłaszcza zaś brak stanowiska MON, którym kieruje były szef Zespołu Parlamentarnego ds. wyjaśnienia przyczyn katastrofy smoleńskiej, wobec kwestii, o których powiedziałem, jest niezwykle zagadkowy. Nie da się wyjaśnić katastrofy poprzez utajnianie faktów jej dotyczących.

(Chudsza wersja tej rozmowy ukazała się w "Warszawskiej Gazecie" w szóstą rocznicę zamachu)

Koszerne ubijanie prof. Chodakiewicza

W końcu lipca br,w czas najgorszych upałów w środkowej Europie i środkowych stanach Ameryki Północnejprzez nieliczne media w Polsce i w USA przemknęła się informacja, którą mało kto zauważył: oto z jakiejś konferencji dla polonijnej młodzieży wyproszono uprzednio zaproszonego na nią profesora Marka Chodakiewicza. W tym czasie między Polską a Izraelem trwała burza z wyładowaniami w eterze na temat uchwalonego przez Sejm zakazu koszernego uboju zwierząt. Okazało się nagle, że od dziesięcioleci egzystencja Izraelczyków, szczególnie tych najbardziej mięsożernych, bo z izraelskiej armii zależy od know-how polskich rzezaków i wysokowartościowych protein polskich krów. Kogomiałabyobchodzić jakaś lokalna impreza w  dla polonijnej, nawet nie polskojęzycznej młodzieży i jakiś profesor historii, któremu nie dane będzie wygłosić do tej młodzieży wykładu? Burza w szklance wody?I to w dodatku sprzed dwóch miesięcy?

Tymczasem to drobne, na pozór tylko towarzyskie wydarzenie jest kolejną przegraną potyczką w toczącej się ponad głowami Polaków batalii o ich przyszłość, oraz, co mało kto zdaje się dostrzegać- aktem wyraziście symbolicznym. Z perspektywy czasu widać to dokładnie.

Przypomnijmy sam fakt: oto od kilku lat w czasie wakacji na Central Connecticut State University (CCSU) odbywa się szlachetna z założenia impreza- ponadorganizacyjne, apolityczne forum młodej Polonii pod nazwą, której żadnemu Polakowi tłumaczyć nie trzeba: „Quo vadis?”. Dzieci i wnuki Polaków wypędzonych z Polski w różnym czasie i okolicznościach przez urzędujące reżymy otrzymują wspaniałą możliwość, aby przez parę dni spotkać się, poznać się, podyskutować o przeszłości i usłyszeć parę wskazówek i krzepiących słów na przyszłość. Podobne spotkania odbywają się w Australii i Kanadzie. Prof. Marek Chodakiewicz miał wygłosić odczyt na temat świadomości narodowej Polaków („Meaning of Polish identity”). Był jednym z kilkunastu panelistów, wśród których niewątpliwie był osobistością i osobowością najbardziej rozpoznawalną. Prof. Chodakiewicz został zaproszony nie tylko ze względu na swoje dokonania na niwie najnowszej historii, ale również dlatego, że jego własna droga życiowa – młodego emigranta , który potrafił ciężką pracą i zaangażowaniem zająć ważne miejsce w amerykańskiej nauce jednocześnie nie tracąc własnych korzeni – dobitnie dowodzi, że sukces w najtrudnieszych nawet obszarach społecznej stratyfikacji jest dla cudzoziemca możliwy.

Jednak okazało się, że nie wystarczy uznanie i akceptacja przez Amerykanów. Dokładnie tak samo, jak to było za czasów komuny – w sprawach Polonii decydujący głos ma ….rząd polski.

Do profesora Chodakiewiczawystosowano zaproszeniew piątek 12 lipca. Jednakjużw środę 17 lipca po burzliwej sesji komitetu organizacyjnego konferencji decyzję zmienionoi na żądanie pani konsul Juńczyk-Ziomeckiej ….profesora wyproszono. Podczas owej burzliwej sesji pani konsul twierdziła, żenaukowiec ten.... nie jest kompetentny.Najwidoczniej musiała przedstawić współorganizatorom argumenty nie do podważenia, skoro uznali oni, że wykształconyw USA, z doktoratem z Columbia University autor kilkunastu książek po polsku i angielsku jak również kilkuset artykułów naukowych i kilku tysięcy felietonówi niepodważalny autorytet w polskiej historii najnowszejnie jest kompetentny, aby mówić polonijnej młodzieży o tożsamości narodowej. Sekundował jej reprezentujący gospodarzy prof.Mieczysław Biskupski z Central Connecticut State University (CCSU), którego nazwisko tym samym weszło do polskiej rzeczywistości medialnej. Zbędne, bo oczywiste są w tym miejscu jakiekolwiek refleksje o pogwałceniu prawa do wolnego głosu instytucji akademickiej, w dodatku obcej. Co ciekawe, konsul Juńczyk-Ziomecka(tak, ta od hołdu lennego wobecB'nai B'rithw Warszawie w 2007r.)miała dowodzić, że zaproszenie tego historyka w danej chwili jest niemożliwe ze względu na toczące się pomiędzy rządempolskimi izraelskim kontrowersje dotyczące decyzji Sejmu zakazującej ….uboju rytualnego. Czyżby konsul Juńczyk-Ziomecka miała sugerować,że rząd Izraela czułby się urażony, gdyby prof. Chodakiewicz mówił przez pól godziny do młodzieży polskiej goszczącej w Connecticut o znaczeniu polskiej tożsamości z zemsty za decyzję Sejmu w sprawie koszernego uboju polskich krów dla izraelskiej armii? Tak przynajmniej zrozumieli to inni organizatorzy .Późniejsze pisemne, jeszcze bardziej pokrętne wyjaśnienia pani konsul nie tylko niczego nie wyjaśniły, ale dały asumpt do zastanowienia się, jak dalece urzędnik utrzymywany za pieniądze polskich podatników potrafi im szkodzić. Bo, że jest to działalność dla Polaków szkodliwa, co do tego nie może być już żadnych wątpliwości. Argumentacja, a choćby nawet tylko sugestia,jaką zaprezentowała pani konsul zasługuje na pilne odwołanie dyplomaty i obligatoryjne przebadanie go przez odpowiednich specjalistów na poczytalność. Nic takiego się jednak nie stało. Pani konsul nadal –jakby nigdy nic -sprawuje swoje obowiązki w USA,co wymownie świadczy o tradycyjnych celach i zadaniach polskiej rządowej dyplomacji w środowiskach polonijnych.

Oczywiście, konferencja „Quo vadis” się odbyła, zaproszona młodzież niczego nie zauważyła i miejmy nadzieję, że było jej obojętne, co jej mówi ambasador Ryszard Sznepf, dyrektor fundacji „Szalom”, syn KPP-owca, a później, po wojnie, pułkownika informacji wojskowej Maksymiliana Sznepfa, współodpowiedzialnego za prześladowania Polaków w ich ojczyźnie, bo przecież nie o swojej tożsamości i działalności opowiadał, choć doprowadziły go do spektakularnego zawodowego sukcesu w "wolnej Polsce".

Ambasador R.Sznepf w otoczeniu uczestników konferencji Quo vadis pt."Motywować, edukować & inspirować" 2-4 sierpnia 2013.

Ambasador Sznepf swoje „dyplomatyczne” szlify zdobywał – jak dobrze pamiętamy – w Urugwaju z zaangażowaniem i pasją zwalczający Prezesa USOPAŁ Jana Kobylańskiego . Wszystko razem – cały antypolski puzzle - ściśle ze sobą przylega i nawzajem się uzupełnia. I naturalnie, smutne, że pomimo tylu lat doświadczeń Polonia nadal daje sobą poniewierać przez manichejskie zagrywki z Warszawy. Jednak pomyłką byłoby sądzić, że był to tylko towarzyski wybryk . Przeciwnie. O tym, że toczy się batalia o Historię wiemy. Mówiło i mówi o tym wybitne grono nie tylko historyków, z prof. Markiem Chodakiewiczem włącznie, ale autorytetów z wszelkich dziedzin. Często wskazuje na ten fakt ks. prof. Waldemar Chrostowski. „Kto zna przeszłość, ten ma klucze do przyszłości”- ta znana prawda ma szczególne znaczenie w naszym kraju., gdzie Historia domaga się napisania od nowa i gdzie historyków wychylających głowę z bajora czerwonego Kłamstwa niszczy się programowo, a nawet fizycznie, szczególnie, gdy tkną tematu tabu – przestępstw żydokomuny wobec Polaków . Tu należy przypomnieć nazwisko śp. Dariusza Ratajczaka.

Prof. Chodakiewicz posiada luksus niezależności i chętnie z niego korzysta wygłaszając opinie, które przysparzają mu wdzięcznych słuchaczy i czytelników na prawicy, a wrogów na lewicy. Nic dziwnego, że w r.2008 znalazł się na czołowym miejscu na proskrybcyjnej „Liście Michnika”, na której nota bene znaleźli się wszyscy wybitni polscy historycy. Jednak sekowanie Chodakiewicza ma dłuższą historię, i – jak widzimy z ostatniego, wyżej opisanego przykładu – ma wymiar międzynarodowy, żeby nie powiedzieć – międzykontynentalny. Pisał o tym w nr 19/20 „Glaukopisu” już w r. 2010 inny amerykański historyk polskiego pochodzenia – John Radziłowski. Intryganci nazwani są tam po imieniu, a kulisy ich działań są oczywiste- chodzi o propagandową dominację „prawd” historycznych ogłaszanych w kolejnych pseudo-historycznych publikacjach przez socjologa Jana Tomasza Grossa. Kto za nim stoi i czyje interesy – nikomu nie trzeba tłumaczyć. Jednak byłoby skandalicznym nadużyciem posługiwać się argumentacją, której użyła polska konsul Juńczyk-Ziomecka w lipcu tego roku – że prof. Chodakiewicz jest uważany za kontrowersyjnego przez polskie MSZ . W związku z tym – dopowiedzmy myśl pani Juńczyk-Ziomeckiej – należy profesora Chodakiewicza spacyfikować, odebrać mu głos, a przede wszystkim wpływ na młodzież. Tylko tak można uchronić stosunki polsko-izraelskie przed szkodą... Nie wiem, czy pani Juńczyk-Ziomecka jest przy okazji również honorowym konsulem Izraela w USA, czy może tylko społecznym aktywistąhasbary. Może aktywistą hasbary jest sam minister Sikorski i wyproszenie prof. Chodakiewicza odbyło się na jego żądanie, kto – prócz niego to wie? Lecz jestem najgłębiej przekonana, że państwo Izrael jest mieszane do tego geszeftu bez swojej woli i wiedzy.

To potomkowie żydokomuny, którzy przejęli spadek po swoich ojcach i dziadkach, mordercach naszych ojców i dziadków, są żywotnie zainteresowani utrzymaniem swoich wpływów w Polsce. Ci, którzy są na miejscu i ci, którzy wracają po latach dyskredytowania Polski i Polaków we wszelki możliwy sposób, nagradzani są przywróceniem im polskiego obywatelstwa i wszelkich beneficjów. A ponieważ znany i dzięki m.in. wydawanemu także po polsku profesorowi Kevinowi McDonaldowi naukowo dobrze udokumentowany jest destrukcyjny potencjał żydowskiej mniejszości wynikający z ich w pierwszej kolejności antychrześcijańskiej postawy, oczywiste jest, że ktoś, kto publicznie wypowiada takie słowa, jak prof. Chodakiewicz w czerwcu tego roku w Polsce o zagładzie polskich elit, ten liczyć się musi z plemienną zemstą:

„Żeby Kwaśniewski mógł brylować, czy żeby Michnik mógł być uważany za geniusza, trzeba było najpierw Katynia, Kołymy. Palmir, Auschwitz – rzezi polskich elit. Bo na bezrybiu i rak ryba. Pozostałe niedobitki zostały zniszczone. Co się stało z plejadą polskich profesorów, którym udało się przeżyć wojnę? Prof. Koneczny został wyrzucony z Uniwersytetu Jagiellońskiego.(Umarł z głodu- przyp. JMW)Podobny los spotkał prof. Konopczyńskiego, prof. Taylora na Uniwersytecie Poznańskim, prof. Kasznicę. Przypomnijmy profesora prawa Karola Pospieszalskiego, wybitnego znawcę zbrodni niemieckich.(W 1966 r. za nie przyłączenie się do rozpętanej przez PZPR nagonki na biskupów polskich,którzybyliautorami listu do biskupów niemieckich, został wyrzucony z Instytutu Zachodniego. Mimo że nadal pracował na UAM, nie miał już szans na karierę naukową- przyp.JMW),któremu komuniści w całej powojennej uniwersyteckiej pracy tylko raz i to przez omyłkę, pozwolili wydać jednä książkę. Długo moglibyśmy wymieniać.... Natomiast na ich miejsce wpychała się chamokomuna i ludzie proweniencji etnicznej, których prof. Śpiewak nazywa żydokomuną. I to była wymiana elit. Na miejsce polskich elit wchodzili prymusi selekcji negatywnej, ludzie, którzy w wolnej Polsce paśli by krowy. Z dnia na dzień stali się oni autorytetami, nagle zaczęli wykładać na uniwersytetach. I na tym polega polska tragedia.„

Prof. Chodakiewicz w maju 2013 w Krakowie (z prof. Nowakiem)

Profesor Chodakiewicz nie jest wyjątkiem, choć ze względu na jego międzynarodowy zakres oddziaływania, jest obiektem szczególnej nienawiści. Cały szereg polskich wybitnych historyków z prof. Nowakiem i Żarynem na czele stoi pod obstrzałem. Do tego dochodzą socjologowie , filozofowie, naukowcy z wszelkich dziedzin. O artystach nie wspominając. Ci, którzy w jakikolwiek sposób mają dostęp do nielicznych otwartych na ten problem mediów – mówią o tym od czasu do czasu. Ci, którzy nie mają – cierpią w milczeniu. Traci jednak na tym – Polska. I to przy jednoczesnym świadomym procesie ogłupiania mas i odbierania narodowi tożsamości. (Znamienne- taki był właśnie temat niedoszłego wykładu prof. Chodakiewicza na konferencji „Quo vadis?”- O znaczeniupolskiejtożsamości)

Czy Polacy w tej bezpardonowej batalii stoją na z góry przegranych pozycjach? Jasne jest, że celuje się do pojedynczych osób i jak w szachach –figury te są jedna po drugiej utrącane. Wzorem NKWD-owskich i gestapowskich metod niszczone są odradzające się polskie elity. Będzie się tak działo, dopóki nie odwrócimy biegu zatrutych strzał.Najwyższy czas, aby wszyscy ci ludzie Dobrej Woli i Prawa Bożego, którzy mają jakikolwiek wpływ na świadomość społeczną zawiązali szeroką Koalicję Ducha. Nie trzeba do tego bębnów ani fanfar. Nie trzeba zjazdów, konferencji i wielkich słów. Wystarczy „niebo gwiaździste nade mną, prawo moralne we mnie”. Nie głucha cisza nad kolejną utrąconą ofiarą z „Listy Michnika”, lecz głośny, wspólnymoralny ostracyzmmusi być odpowiedzią.Inaczej kolejne wschodzące pokolenia Polaków będą koszone przez bezwzględnego przeciwnika.

_____________

Prof. Marek Jan Chodakiewicz (ur. 15 lipca 1962 r. w Warszawie) – polski historyk, amerykański profesor, specjalizujący się w badaniu stosunków polsko-żydowskich oraz tematyki holokaustu. Od 2003 r. jest profesorem historii w Instytucie Polityki Międzynarodowej w Waszyngtonie. W kwietniu 2005 r. został przez prezydenta Busha powołany do amerykańskiej Rady Pamięci Holokaustu. Od 2008 jest kierownikiem Katedry Studiów Polskich im. Tadeusza Kościuszki (The Kosciuszko Chair of Polish Studies) w Waszyngtonie.